Ας ευχαριστήσουμε την Τρόικα που για φέτος τουλάχιστον, αλλά και για πολλά επόμενα χρόνια θα μας έχει εξασφαλίσει έρημες μοναχικές, άδειες παραλίες

Αν και μπήκε σήμερα ο Ιούλιος, οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές για τα γούστα μου. Δεν με καλύπτουν τα τριαντάρια και οι μίνι καύσωνες. Εγώ θέλω να βλέπω το θερμόμετρο στους 40 υπό σκιά. Να σκάει πραγματικά ο τζίτζικας, να περπατάω στην άμμο και να παθαίνω εγκαύματα τρίτου βαθμού, κι αν αφήσω ένα αβγό στην ταράτσα, έπειτα από τρία λεπτά να το βρίσκω τουλάχιστον μελάτο. Θέλω να κινδυνεύω από ηλίαση ακόμα και στις οκτώ το απόγευμα. Θέλω αποχαύνωση σε αμμουδερή παραλία. Θέλω αραλίκι με κλειστά τα μάτια, και να μαυρίζουν από τον ήλιο ακόμα και τα εντόσθιά μου.
Θέλω να μπαίνω σε ρηχά ζεστά νερά και να ξαναβγαίνω, μόνο και μόνο για να ξαναξαπλώσω στην αμμουδιά. Θέλω να έχω ξαπλωμένες δίπλα μου, σχεδόν γυμνές λουόμενες γυναίκες πάνω σε ψάθες και χνουδάτες υδρόφιλλες πετσέτες. Θέλω να μυρίζω γαλακτώματα και αντηλιακές κρέμες, εκτός απ’ αυτές που βρωμάνε καρύδα. Θέλω παγωτά και γρανίτες. Θέλω καρπούζια και παγωμένα αχλάδια … Έτσι το ονειρεύομαι το ιδανικό καλοκαίρι. Όμως θα ήθελα, αυτό ειδικά το καλοκαίρι, εκτός όλων όσων προανέφερα, να απολαμβάνω και ένα επιπλέον συμβάν: Ένα όνειρο! Να είμαι αραχτός, και να βλέπω μακριά στα βαθιά, ένα πλοιάριο να βυθίζεται. Να έχει επιβάτες την Τρόικα, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Παπακωνσταντίνου, τον Λοβέρδο και τον Πεταλωτή να φωνάζουν όλοι μαζί «βοήθεια, σώστε μας». Και να ξεκινάει ο ναυαγοσώστης και να του βάζω εγώ τρικλοποδιά και να τον ξαπλώνω κάτω. Και το Λιμενικό να μην είναι πουθενά. Και να αναγκάζεται ο κολυμβητής πρωθυπουργός να εγκαταλείπε την προσπάθεια διάσωσης της χώρας προκειμένουνα διασώσει τα κολλητάρια του τους υπουργούς. Και να αποτυγχάνει και σ’ αυτό!!!! Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν το ιδανικότερο καλοκαίρι για όλους μας. Άραγε, θα μας αξιώσει ο Θεός να το ζήσουμε; … Έφτασε η ώρα των καλοκαιρινών διακοπών. Και ήταν μια εποχή που έπαιρνες και επίδομα αδείας, μισό μισθό. Και μετά ήρθε το Μνημόνιο, κι έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους. Ο προβληματισμός «που θα πάμε για διακοπές φέτος» απασχολούσε και δίχαζε ακόμα και οικογένειες. Βουνό ήθελε η μανδάμ, θάλασσα επιθυμούσε ο άντρας του σπιτιού. Εξωτερικό ήθελε ο ένας, εσωτερικό επέμενε ο άλλος. Κοσμικό νησί ζητούσαν τα παιδιά, μοναχική παραλία ήθελαν οι γονείς. Και θα συνεχίζονταν και φέτος αυτές οι διαμάχες, αν δεν είχε έρθει το Μνημόνιο να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα … Χάρη στο Μνημόνιο, ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα πάνε διακοπές. Οι πιο πολλοί ή έχουν μείνει χωρίς δουλειά ή έχουν δει το εισόδημά τους να μειώνεται σε τέτοιο βαθμό, που το θέμα «διακοπές» να είναι εκτός συζήτησης. Το πολύ-πολύ κανά κυριακάτικο μπάνιο σε καμιά κοντινή παραλία … Χάρη στο Μνημόνιο λύθηκε κι άλλο ένα πρόβλημα: Πότε θα πάμε διακοπές; Όποιον ρωτούσες πότε θέλει να πάρει την άδειά του, θα σου έλεγε «τον Αύγουστο». Πολλοί κατηγορούσαν τους δημόσιους υπάλληλους πως την κοπανάνε κάθε Αύγουστο, με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί εκείνον τον μήνα το Δημόσιο. Χάρη στο Μνημόνιο, είτε γίνει δεκτή η πρόταση του Ραγκούση για απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, είτε γίνει δεκτή η πρόταση Σαμαρά να παίρνουν τον μισό μισθό και να κάθονται στο σπίτι, κι αυτό το πρόβλημα έχει λυθεί. 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα μπορούν να μην δουλεύουν τον Αύγουστο και το Δημόσιο να μην λειτουργεί όλον τον χρόνο … Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν την Τρόικα που για φέτος τουλάχιστον, αλλά και για πολλά επόμενα χρόνια θα μας έχει εξασφαλίσει έρημες μοναχικές, άδειες παραλίες