ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝ ΝΙΚΟ ΚΩΣΤΑΡΑ

Τρίπολη 6-12-2011

Καπτά – Νικόλα μας,

Σεβαστέ μας θείε, «καπετάνιε της θάλασσας και της λογοτεχνίας», «σύγχρονε Οδυσσέα», όπως σε αποκαλούν οι φίλοι σου λογοτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας.

ΧΑΙΡΕ,

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, για την ονομαστική σου εορτή, που είναι ταυτισμένη με τ’ όνομα του Αγίου Νικολάου, του προστάτη των θαλλασινών. Λες και η μοίρα σου σού ‘γραψε να γίνεις ένας από τους πιο έμπειρους καπεταναίους, εσύ που μικρός μάλλον, μόνο ακουστά θα είχες ακούσει για τη θάλασσα την εποχή εκείνη, στο μικρό χωριό σου τα Κακουραίικα Γορτυνίας.

Με αφορμή την ειδική έκδοση της περιοδικής επιθεώρησης ΥΦΟΣ, αφιερωμένο στο συγγραφικό έργο του ΝΙΚΟΥ  ΚΩΣΤΑΡΑ, πήρα αφορμή να σου γράψω, να σ’ ευχαριστήσω για το βιβλίο που μας έστειλες, και να εκφράσω δημόσια, όσα αισθάνομαι να πω, τώρα που σ’ έχομε ανάμεσά μας, διότι πολλές φορές θέλομε να εκφράσομε την αγάπη μας στους δικούς μας ανθρώπους, νομίζοντας ότι έχομε χρόνο μπροστά μας, αλλά δεν τα καταφέρνουμε.

Θερμά συγχαρητήρια και από μας, τ’ ανίψια σου, Βασίλη & Γιώτα Κατριμουστάκη με αγάπη και σεβασμό για το συγγραφικό σου έργο που επιτελείς, για τις βραβεύσεις, τις τιμητικές διακρίσεις, όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτά σου τα ’χουν πει άλλοι βέβαια λογοτέχνες, πνευματικοί άνθρωποι των γραμμάτων.

Εγώ θα σταθώ στον άνθρωπο Νίκο Κωστάρα, γνωρίζοντάς σε από πολύ κοντά.

Ο καπετάν Νίκος Κωστάρας σαν άνθρωπος είναι ο πιο απλός και καλοσυνάτος άνθρωπος του κόσμου. Άριστος οικογενειάρχης, καλός πατέρας, φίλος, συγγενής.

Αγαπά το χωριό του και όπου σταθεί και βρεθεί δεν σταματά να υπερηφανεύεται γι’ αυτό, να το προβάλλει μέσα από τα γραπτά του. Γράφεις για την ιστορία του, για τους ανθρώπους που έζησαν και ζουν εκεί, για τ’ αρχαία χρόνια, για τους ήρωές του. Το παρουσιάζεις ό,τι εκεί στην ίδια τοποθεσία υπήρχαν οι Αρχαίες Μελαινές, όπου οι αθλητές ξεκουράζονταν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Αρχαία Ολυμπία, να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί περνούσε ο Ρωμαϊκός δρόμος παραποτάμια του Αλφειού ποταμού, ξεκινώντας από τη Μεγαλόπολη – Καρύταινα – Αρχαία Ολυμπία – Ιταλία, με το άρθρο σου «Στ’ χνάρια του Ρωμαϊκού δρόμου».

Εκεί αποδεικνύεις ό,τι ο φυσικός δρόμος για την Αρχαία Ολυμπία είναι αυτός και όχι ο σημερινός μέσα απ’ τα βουνά και τα Λαγκάδια που υποστηρίζουν πολλοί.

Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου δεν λιποψυχάς και δεν το δείχνεις στους άλλους, παρά προσπαθείς να παρηγορήσεις και εμάς όταν έχουμε βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις.

Τα πρώτα τηλεφωνήματα σε χαρές και σε λύπες μας, από σένα τα λάβαμε.

Με την ίδια σου τη ζωή, μας διδάσκεις και τα γραπτά σου εκφράζουν ακριβώς αυτό που είσαι.

Δεν έρχεσαι ποτέ σε αντιπαραθέσεις, κανένας δεν εναντιώνεται μαζί σου, διότι ό,τι γράφεις, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και τεκμηριωμένο.

Μέσα απ’ τα ταξίδια σου σαν καπετάνιος, οργώνοντας τις θάλασσες του κόσμου, αποκτάς σοφία και γνώση και με πολλή μελέτη, προβάλλεις το χωριό σου, την Γορτυνία, την Αρκαδία και την Ελλάδα ολόκληρη.

Πολλά απ’ τα έργα σου πράγματι θ’ αποτελούσαν σπουδαία μαθήματα και για τους μαθητές στα σχολεία, ξέροντας πόσο έχεις μελετήσει και ερευνήσει ιστορικά γεγονότα.

Θα ξεχώριζα το «Αρκαδία – Μακεδονία», όπου αποδεικνύεις περίτρανα την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, όσο κανένας άλλος.

Λιτός, απλά πράγματα σε κάνουν χαρούμενο. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στο χωριό όταν είχατε έρθει με όλη την οικογένεια και τα τρία παιδιά μικρά. Περάσατε εκείνο το καλοκαίρι αρκετές μέρες, στο πατρικό σας σπίτι στα Κακουραίικα Γορτυνίας.

Τα παιδιά μ’ ένα απλό σορτσάκι και πλαστικές σαγιονάρες, κούρεμα, στο κουρέα του χωριού.

Παιχνίδια στο Κεφαλόβρυσο με το νερό και τα βατράχια. Φωτογραφίζοντας ό,τι παραδοσιακό είχε μείνει. Την ξαδέρφη σου την Αντωνία ψήνοντας το ψωμί στον παραδοσιακό φούρνο με τα ξύλα, τα ζώα, τα σπίτια, τους ανθρώπους.

Τη φιλοξενία στο σπίτι μας, όπου εκεί στη μικρή βεράντα του, το βραδάκι παρέα με αστεία, παλιές ιστορίες συζητούσαμε και γελούσαμε, τρώγοντας τις κολοκυθοκορφάδες, ντομάτες, ψωμί, τυρί, προϊόντα ντόπια, φτωχικά και απλά. Μας έλεγες:

«Έχω γυρίσει τον κόσμο ολόκληρο, αλλά όπως πέρασα στο σπίτι σας, δεν έχω περάσει  πουθενά αλλού καλύτερα».

Να θυμηθώ σ’ ένα ταξίδι που είχαμε κάνει με το δικό μας αυτοκίνητο Κακουραίικα - - Αρχ. Ολυμπία – Πύργο – Κρέστενα – Ανδρίτσαινα, σε κάθε πόλη που σταματούσαμε, έστω για λίγο μας έλεγες:

«Πιέστε τον καφέ σας, εγώ θα πεταχτώ για λίγο στη βιβλιοθήκη». Ο δικός σου καφές ήταν η βιβλιοθήκη. Πόσο στεναχωριόσουν όταν την έβρισκες κλειστή.

Αυτό κι αν δεν ήταν μάθημα για μας.

 Ξέθαψες ήρωες από τη λήθη και τη λησμονιά της ιστορίας. Ένας απ’ αυτούς, είναι ο καπετάν – Βασίλης Κατριμουστάκης, κλεφτοκαπετάνιος, ήρωας της μάχης του Λεβιδίου 14 Απριλίου 1821, της πρώτης νικηφόρας μάχης των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων, πρόγονος του συζύγου μου Βασίλη Κατριμουστάκη, από τον Μποντιά ή Παλαιόπυργο Μαντινείας, που μετά τη μάχη εγκαταστάθηκε στα Κακουραίικα Γορτυνίας να κρύψει εκεί την οικογένειά του.

Τα τελευταία τρία χρόνια, με δική σου προτροπή συμμετέχει ο Σύλλογος Κακουραίων της Αθήνας και οι απόγονοί του στην κατάθεση στεφάνων στην προτομή του, που γίνεται εκεί τα δύο χρόνια, και σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Καλά Χριστούγεννα. Καλή Πρωτοχρονιά. Και να τελειώσω με τα λόγια της Τέσσης Οικονομοπούλου, πρώην συντάκτριας του περιοδικού «Εφοπλιστής».

«Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γιοφύρια πίσω μας γκρεμίζονται, εσύ θα είσαι εδώ, να μας τα θυμίζεις τις μέρες τις παλιές».

Να είσαι εδώ. Να είσαι έτσι. Να είσαι καλά.

Σ’ έχουμε ανάγκη τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, να μας δίνεις τις συμβουλές σου.

Είναι τιμή μας, να είμαστε ανίψια σου. Τιμή μας να είμαστε Κακουραίοι, Γορτύνιοι, Αρκάδες, Έλληνες, χάρη σε σένα.

Και όπως μας λέει ένας σοφός:

«Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι να επιστρέφουμε σ’ αυτές». Κι εσύ αγαπητέ μας θείε, έβγαλες κλαδιά και απλώθηκες παντού και μας κάνεις περήφανους.

                      

                                          Με πολλή αγάπη

Γιώτα Δημητρακοπούλου – Κατριμουστάκη

                                       (δασκάλα)