«Συλλογική Αυτογνωσία»
Α. ΓΕΝΙΚΑ
Στις 6 Ιουλίου συμμετείχα στην Εθνική Συνδιάσκεψη Ανασύστασης, όπου με κείμενο (ως Επιτροπή Ανασύστασης ΠΑΣΟΚ Τρίπολης) είχαμε θέσει τους πυλώνες στους οποίους οφείλουμε να ‘κινηθούμε’ μέχρι το Συνέδριο του Χειμώνα.
Ο πρώτος πυλώνας είναι η Συλλογική Αυτογνωσία. Σε αυτόν τον πυλώνα αναφέρεται το εν λόγω κείμενο.
Γιατί «Συλλογική Αυτογνωσία»;
Η Συλλογική Αυτογνωσία χρειάζεται γιατί αρνούμενοι το παρελθόν, αρνούμαστε την ύπαρξή μας και αμφισβητούμε την εξέλιξή μας. Αρνούμενοι την αυτοκριτική, αδυνατούμε να βρούμε προσανατολισμό και λύσεις. Σκοπός είναι να συστηματοποιηθεί ή να αποτελεί μέρος της διαδικασίας Αναγέννησης η γενναία αυτοκριτική, η εποικοδομητική κριτική που θα οδηγήσει σε μια Συλλογική Αυτογνωσία. Το τρίπτυχο αυτής της ανάγκης για Συλλογική Αυτογνωσία θα οδηγήσει στην περίφημη Αλλαγή, μέσα από την ακόλουθη πορεία:
Μάθηση (αυτοκριτική, αναστοχασμός)--> Μετάνοια (όπου χρειάζεται η αλλαγή θέσεων, στάσεων, νοοτροπίας)--> Αλλαγή (βελτιωτική, μετασχηματισμένη πορεία μέσα από συλλογικότητα).
Στην ψυχαναλυτική παρέμβαση, όπως και στην ιατρική πολλές φορές, θεωρείται ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε είναι στόχος η ‘εξάλειψη ενός συμπτώματος’. Μια ανάλυση που ξεκινά με ένα σύμπτωμα θα τελειώσει επίσης με το σύμπτωμα- ελπίζουμε μετασχηματισμένο. «Η ταύτιση με το σύμπτωμα» βοηθά-οδηγεί στην αυτογνωσία, η οποία σε κατάλληλες συνθήκες είναι ο δρόμος της προόδου (αυτομετασχηματισμός)..
Χρειάζεται ένα πολιτικό πενθείν, όχι της μελαγχολίας αλλά της ίδιας της απώλειας. Το πενθείν συνήθως βοηθά στην αναζήτηση νέων συμμαχιών-συνδέσεων-ταυτίσεων προς τα «έξω», το πενθείν πρέπει να μην απομονωθεί στην μελαγχολία του «κοιτάω μέσα»..
Ναι αν δεν πενθήσουμε, αν δεν πιστεύουμε ότι κάτι χάσαμε (απώλεια) τότε αποκλείουμε τη νέα ταύτιση, το μετασχηματισμό και υποδαυλίζουμε τη μνησικακία! Ναι η «αλλαγή» προϋποθέτει να ξεκολλήσουμε! Ναι κάτι θα πρέπει να χαθεί, κάτι θα πρέπει να θυσιαστεί ακόμη κι αν αυτό είναι οι ίδιες μας οι αλυσίδες..
Β. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ:
-Ενδοκομματικά
Καταρχάς, το ΠΑΣΟΚ είναι ο βασικότερος μεταπολιτευτικός πυλώνας μέσα από τον οποίο κατακτήθηκαν ελευθερίες και εμβαθύνθηκε η Δημοκρατία.
Όμως, με την πάροδο του χρόνο, λόγω και των κοινωνικών ανακατατάξεων και μεταλλαγών η αξία της Πολιτικής ως μέσου διεκδίκησης και εδραίωσης προτεραιοτήτων άρχισε να εκφυλίζεται. Μπήκαμε σε αυτό που λέμε ‘μετα-δημοκρατία’ δηλαδή την τάση αποπολιτικοποίησης και αποδημοκρατικοποίησης, όπου η πολιτική γίνεται συνώνυμη της διοίκησης και της «διαχείρισης».
Το ΠΑΣΟΚ, όπως και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα στον Ελλαδικό χώρο δεν ξέφυγε του κανόνα, μετατράπηκε σε κόμμα καρτέλ, σε κόμμα με «αδύναμες» πρωτοβάθμιες οργανώσεις. Εδραιώθηκε μια a la carte συμμετοχή μελών/ φίλων, με επιλεκτική συμμετοχή στην εκλογή του Προέδρου ή των Περιφερειακών οργανώσεων (Π.Ε., Ν.Ε., Τ.Ο.), αλλά χωρίς συμμετοχή σε κεντρικά διακυβεύματα. Οι ενδοκομματικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες γίνονταν επιλεκτικά με στόχο την αποφυγή αντιπαράθεσης οποιοδήποτε ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων. Έτσι, τα μέλη/φίλοι απέκτησαν περιστασιακή σχέση με τον πολιτικό τους φορέα.
Το Συνέδριο αποδεσμεύτηκε από τη διαδικασία εκλογής Προέδρου. Τα Συνέδρια/Συνδιασκέψεις μετατράπηκαν σε «τελετουργικά διακήρυξης της ενότητας», οι οποιεσδήποτε ενδοκομματικές μειοψηφίες αποδυναμώθηκαν στην ανάγκη για συνοχή του κόμματος μπροστά από εκλογές.
Η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση, είχε ως αποτέλεσμα τη βαθμιαία εκφύλισή του σε ένα κρατικιστικό κόμμα. Οι τελευταίοι ισολογισμοί του ΠΑΣΟΚ καταδεικνύουν ότι πάνω από το 90% των ετησίων εσόδων του κόμματος προέρχονται από κρατική χρηματοδότηση και από τραπεζικά δάνεια.
Οι πολίτες στην Ελλάδα απέκτησαν την πεποίθηση ότι τα κόμματα στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όσα συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο, προσφέρουν θέσεις εργασίας, ταξίδια για συνέδρια. Στα μάτια των πολιτών, δικαιολογημένα τις περισσότερες φορές, τα κομματικά γραφεία μετατράπηκαν σε χώρους διευθέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, πελατειακών σχέσεων.
Οι πολιτικές διεργασίες γίνονταν εν κρυπτώ, αποφασίζονταν χρίσματα, συμμετοχές σε ψηφοδέλτια σε «σκοτεινά δωμάτια». Οι Οργανώσεις «έχασαν» τον προσδιορισμό τους μέρος του οποίου ήταν η κινητοποίηση πολιτών, η πολιτική διαπαιδαγώγηση. Η κινητοποίηση δυνάμεων πέρασε στα χέρια των υποψήφιων βουλευτών, των «πολιτευτών», με συνέπεια την Ατομικοποίηση της πολιτικής συμπεριφοράς του μέλους (-φίλου) του ΠΑΣΟΚ.
Η πολιτική εκφύλιση φαίνεται και από τον τρόπο που εδραιώθηκε η συμμετοχικότητα. Καμία συμμετοχικότητα σε πολιτικές αποφάσεις και προτεραιότητες, πολλές φορές οι Τ.Ο ή/και οι Ν.Ε. «αποδεσμεύονταν» από την ανάγκη να αποφασίζουν και να δεσμεύονται για τις αποφάσεις τους χάρη στην ισχυρή λειτουργία του «καθοδηγητικού κέντρου». Εδραιώθηκε μια ασύμμετρη δημοκρατία μέσα στο κόμμα, που πάλι αναδείκνυε την αξία του ατόμου, έναντι της συλλογικής δράσης. Το «άτομο» που πήγαινε στις κάλπες να ψηφίσει Πρόεδρο, ενημερωμένο και εν τέλει χειραγωγημένο από μίντια, αλλά αδύναμο να πάρει θέση, να ψηφίσει ποιος θα «υποστηριχθεί» από το ΠΑΣΟΚ στις τοπικές εκλογές (Τ.Α.).
Από τη μια μεριά είχαμε τον πολίτη-«άτομο» και από την άλλη την Οργάνωση-«διαχειριστή».
Δεν είχαμε μέλη, είχαμε «άτομα», δεν είχαμε Οργανώσεις με σκοπό την πολιτική διαπαιδαγώγηση, είχαμε «πολιτική διαχείριση των (οποιοδήποτε επίκαιρων) εξελίξεων».
Κάνοντας μια ενδοσκόπηση στην αντιπολιτευτική πενταετία 2004-2009, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να κάνει ποτέ μια οργανωμένη προσπάθεια ιδεολογικής επανατοποθέτησης, ούτε πολιτικής διαπαιδαγώγησης. Η ευκαιρία της μη εξουσίας δεν προσέφερε ούτε στη συλλογική αυτογνωσία, ούτε στη διαμόρφωση κομματικής διακύβευσης. Δεν διαμόρφωσε, ούτε οργάνωσε τίποτα απέναντι στην πραγματικότητα της σύγχρονης εδραιωμένης πραγματικότητας του νεοφιλελευθερισμού. Μείναμε απαθείς, μείναμε θεατές και ενδεχομένως μπορεί και αυτό να «πληρώνουμε σήμερα»..
Το pasok.gr μετατράπηκε σε βήμα κηρύγματος προς προσηλυτισμένους, έγινε άλλο ένα επικοινωνιακό εργαλείο ή απλά ένα διευκολυντικό εργαλείο για την επικοινωνία/ενημέρωση των Οργανώσεων. Το pasok.gr δεν κατάφερε να προωθήσει τη μαζικότερη συμμετοχή μελών και υποστηρικτών, μετατράπηκε σε άλλο ένα εργαλείο για τη «διαχείριση» και όχι για τη διαβούλευση ή τη συμμετοχή.
Το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης, με διακριτό υποτίθεται ρόλο, αποδυναμώθηκε, μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν καθόρισε «ατζέντα», ποτέ δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του πέρα από τις αναλαμπές και το αίσθημα καθήκοντος των εκπροσώπων του. Το ίδιο συνέβη και με το ΙΣΤΑΜΕ, το οποίο με την επιστημονική του προσέγγιση και θεματολογία θα μπορούσε να «διδάξει» και να βοηθήσει το συλλογικό μας υποκείμενο να μπορεί να διαμορφώνει πρόταση στις προκλήσεις της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης.
-Μερικά απτά παραδείγματα ασυμμετρίας..
Ασύμμετρη δημοκρατία ονομάσαμε αυτήν που ο πολίτης-μέλος ενός πολιτικού φορέα συμμετέχει ενεργά κατ’ επιλογήν και ανάλογα με τις ανάγκες της «καθοδήγησης». Ασύμμετρη δημοκρατία λοιπόν έχουμε όταν:
- Τρίπολη Απρίλης 2010, Γραμματέας του Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ.
Ο Γραμματέας του Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ, ο θεσμικός εκπρόσωπος των μελών του Κινήματος δηλώνει τον Απρίλη του 2010 (επίσκεψη στην Τρίπολη μαζί με τον Πρόεδρο μας), αμέσως μετά τις δηλώσεις περί ανάγκης Μνημονίου και «θυσιών» ότι δε χρειάζεται κανένα έκτακτο Συνέδριο, καμία έκτακτη Συνδιάσκεψη επαναπροσδιορισμού πολιτικής και κομματικής διακύβευσης, γιατί η κοινωνία αποδέχεται και αφουγκράζεται τις προκύπτουσες ανάγκες. Δηλαδή ο Γραμματέας αυτοαναιρείται, καθώς δεν υπάρχει οργάνωση της οποίας ηγείται, υπάρχει πλέον η «κοινωνία» που αφουγκράζεται, έτσι απλά..
- Δημοτικές & Περιφερειακές Εκλογές του 2010 (Νοέμβριος).
Ποτέ δε συλλογικοποιήθηκε η διαδικασία ανάδειξης τοπικών αρχόντων στην Τρίπολη (και όχι μόνο). Έγιναν 1-2 συνεδριάσεις με την παρουσία υποψήφιων για την υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ, όμως ποτέ δεν ακολουθήθηκε η προκύπτουσα διαδικασία από τις εν λόγω συνεδριάσεις. Συναντήσεις υποψηφίων και μη με την επιτροπή Εκλογών κατά μόνας, lobbying κα… Η Εγκύκλιος όπως είχε διατυπωθεί ήταν μια Εγκύκλιος που επέτρεπε λοβητούρες και σκοτεινές συσκέψεις, όχι όμως συλλογικές διαδικασίες. Δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για Συνελεύσεις, ενώ το πρωτοβάθμιο όργανο οι Τ.Ο. δεν είχαν κανένα ρόλο στην εν λόγω διαδικασία. Η οργανωτική πρόταση της Τ.Ο. Τρίπολης (26-5-2010 & 29-6-2010) για τις εκλογές αυτές (‘Οργανωτική Επιτροπή από Ν.Ε. και Τ.Ο.’ à ‘διαβούλευση με υποψήφιους δημάρχους’ à ‘θεματικές συνελεύσεις’, ‘συμμετοχή πολιτών στις επιτροπές’ και ‘δημιουργία ΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ’), ποτέ δεν εισακούστηκε.
Η δε ανάδειξη του υποστηριζόμενου υποψήφιου από το ΠΑΣΟΚ για τις Περιφερειακές εκλογές 2010 δεν ήταν καν ανάδειξη, ήταν διορισμός. Η περίφημη διαβουλευτική και συμμετοχική δημοκρατία εδώ πήγε περίπατο..
- Συνδιάσκεψη 3-9-2011.
Οι καλές προθέσεις του «να κάνουμε κάτι, να μαζευτούμε, να δείξουμε ότι υπάρχουμε» δεν αρκούν. Τα τελετουργικά ενότητας οφείλουν να ανήκουν στο παρελθόν. Η Τ.Ο. Τρίπολης είχε στείλει πολύ νωρίς το μήνυμα (εισήγηση 4-7-2011) για την κατεύθυνση και το νόημα που έπρεπε να έχει η Συνδιάσκεψη της 3ης Σεπτέμβρη του 2011. Τα αιτήματά μας για επανατοποθέτησης του Ελληνικού Ζητήματος σε κύριο Ευρωπαϊκό Ζήτημα, για εμβάθυνση της Δημοκρατίας (σε Ελλάδα και Ευρώπη) δεν εισακούστηκαν.
Τα ζητούμενα:
-μιας γενναίας αλλά και εποικοδομητικής κριτικής,
-της ανάκτησης της εμπιστοσύνης του λαού,
-της συζήτησης για την ανεπάρκεια των κυρίαρχων ιδεολογιών και της αναζήτησης των σύγχρονων αιτημάτων και λύσεων,
-της ευθύνης μας ως της πλειοψηφικής παράταξης της κεντροαριστεράς
-και εν τέλει της πίστης στα νέα διακυβεύματα (με ισορροπία του λέγειν και του πράττειν) μέσω εμπράγματων πολιτικών πρωτοβουλιών και όχι γενικόλογων προθέσεων
δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο της εν λόγω Συνδιάσκεψης.
-Η «αδυναμία» της σοσιαλδημοκρατίας
Οι αλλαγές στην επικοινωνία, στην ταχύτητα της πληροφορίας, στις νέες τεχνολογικές συνθήκες βρήκε απροετοίμαστο τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Απέκτησε μια ρητορική του «–δίχως». Δίχως λαό προχωρούσε και συνεχίζει να προχωρά, υιοθετώντας την αξία της ατομικής ευθύνης. Εκφυλίστηκε η επιχειρηματολογία, έπαψε να είναι η πολιτική δύναμη των πολλών, έγινε το κόμμα των «λίγων» (σε αριθμό). Η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά έτσι αποσυλλογικοποιήθηκαν, έγιναν ουδέτερες στις τρέχουσες ραγδαίες εξελίξεις.
Συντελέστηκε, ως κοινωνικό φαινόμενο πια, μια μετάβαση από τα κόμματα που κινητοποιούσαν πολίτες γύρω από προγράμματα και ιδεολογίες σε κόμματα που από συμμετοχικές οργανώσεις έγιναν οργανισμοί διαχείρισης εκλογών και πολιτικού κόστους. Έπαψε η πολιτική να έχει στόχους και κατευθυντήριες γραμμές, έγινε «διοίκηση» (‘μετα-δημοκρατία’).
Έπαψε η πολιτική να παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε κρίσιμες αποφάσεις για το λαό, περιθωριοποιήθηκε. Έπαψε ο πολιτικός μας χώρος να είναι χρήσιμος. Ζήσαμε τη δαιμονοποίηση του πολιτικού, μείναμε αδρανείς σε ένα «αγανακτισμένο» πλιάτσικο εξ αριστερών και εκ δεξιών. Αιτήματα για εθνική κυριαρχία, για μεταναστευτικό, για διάκριση δημόσιου/ ιδιωτικού έπαψαν να καθορίζονται από τον πολιτικό μας φορέα, αντίθετα αφέθηκαν σε εθνικοσοσιαλιστικές και εθνικολαϊκιστικές κορώνες, έξω από το «πολιτικό».
Ήμασταν αδύναμοι να εκφράσουμε και να αναγάγουμε ένα ειδικό (κοινωνικό) συμφέρον σε γενικό. Πάψαμε να έχουμε την ικανότητα να αναγνωρίσουμε το κοινό ή το συλλογικό καλό, καθώς γίναμε έρμαια της ατομικότητας και του κατακερματισμού. Έγινε συνήθεια Υπουργοί, βουλευτές, πρωτοκλασσάτοι να ανταλλάσσουν αλληλοκατηγορίες με σκοπό την (εφήμερη) ατομική εξύψωσή τους στο «λαό». Έγινε συνήθεια οι κομματικές οργανώσεις να τηρούν σιγή ιχθύος σε γενικά ζητήματα ή σε τοπικά. Έγινε συνήθεια οι κομματικές οργανώσεις να παύουν να είναι διαμεσολαβητές μεταξύ κοινωνίας και πολιτών.
Έπαψε λοιπόν η μεσολάβηση να μπορεί να αρθρώσει λόγο για το «κοινό καλό», για το «καλό του λαού».
Έτσι λοιπόν η σοσιαλδημοκρατία χάνει, γιατί εν τέλει δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία. Δεν μπορεί να υπερασπίσει συλλογικά συμφέροντα. Η εξουσία μετατρέπεται σε «καυτή πατάτα», πόσες φορές δεν ακούσαμε Υπουργούς κυβερνήσεων (και ΠΑΣΟΚ εννοείται) να λένε «ορίστε ελάτε να πάρετε την καρέκλα μου..», «νομίζετε μας αρέσει να παίρνουμε τέτοια μέτρα που δημιουργούν ανισότητες, αδικίες;..», η εξουσία γίνεται πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα, καθώς ο χρόνος κυλά και χάνεται σε έναν ανερμάτιστο διάλογο, «λογοδοσίας», «διαφάνειας». Ο χρόνος κυλά υποτίθεται «ακούγοντας» τους πολίτες, φτιάχνοντας φόρουμ διαλόγου (όπου πάλι κατ’ άτομο γίνονται τοποθετήσεις επί τοποθετήσεων). Έτσι τα συλλογικά συμφέροντα διαλύονται, εξαϋλώνονται χάρη στον κερματισμό και την περιπτωσιολογία. Έτσι οι υποτιθέμενοι μεσολαβητές χάνουν την αξία ύπαρξής τους.
Με λίγα λόγια το ΠΑΣΟΚ γενικά ζει την ήττα του, ακολουθεί το πολιτικό του «πένθος», ως μη-κόμμα, μη-παράταξη, μη-οργάνωση, μη-διαμεσολάβηση, μη αντιπροσώπευση..
-Πρόσφατο παρελθόν, anasistasipasok
Η συζήτηση για την ανασύσταση του πολιτικού μας φορέα είναι πολύ χρήσιμη για την ίδια τη Δημοκρατία, η οποία πλήττεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η οικονομική κρίση κάνει απαραίτητη μια συζήτηση για ανασύσταση ενός κόμματος, πόσο μάλλον όταν αυτό αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλδημοκρατικό ή/και κεντροαριστερό. Η οικονομική κρίση πλήττει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, πλήττει την ίδια την ιδιότητα του πολίτη. Κατά συνέπεια η ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ είναι κομμάτι μιας συζήτησης για τη Δημοκρατία. Ναι η ανασύσταση ΠΑΣΟΚ είναι μια διαδικασία για την έξοδο από την κρίση, είναι μια διαδικασία για την ενίσχυση και την αναθέσμιση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η anasistasipasok είναι μια ευκαιρία. Το μέλλον της όμως φαίνεται ζοφερό και οφείλουμε να μην το αφήσουμε έτσι.
Έχουμε έναν γενετικό κώδικα που έχει ξεφτίσει και εκφυλιστεί, έχουμε πρωτοκλασσάτες ατομικότητες που προτιμούν το «κάτσε να δούμε που το πάει ο Πρόεδρος και βλέπουμε».
Έχουμε ατομικότητες με παράπονα του «εγώ στην ανασύσταση του Βενιζέλου δεν μπαίνω..», «εγώ δε θα κάνω το χατίρι του τάδε βουλευτή που υποστηρίζει θερμά τον Πρόεδρο..», «ένα κουτσουρεμένο ΠΑΣΟΚ είναι ταφόπλακα για τον Πρόεδρο και τα συμφέροντά του και θα ..ανοίξει ο δρόμος για νέα ηγετική ομάδα»..
Έχουμε μνησίκακους «Προεδρικούς» που τώρα θα πάρουν το αίμα τους πίσω του «εδώ που φτάσαμε είναι αποτέλεσμα των προκατόχων..», του έτσι απλά του «κλείνουμε τη σύνδεση με το πρόσφατο κακό παρελθόν..».
Έχουμε Πρόεδρο που ενοχοποίησε το κομματικό ΠΑΣΟΚ για το αρνητικό αποτέλεσμα, αλλά άφησε έξω από τις ενοχές τον εαυτό του. «Κατήργησε» τις Οργανώσεις και ύστερα τις επανενεργοποίησε (όσες και όσο λειτουργούν..), με αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση (τελικά Οργανώσεις υπάρχουν; Ποιο είναι το οργανόγραμμα του ΠΑΣΟΚ; Έχει μόνο Πρόεδρο;).
Έχουμε Πρόεδρο που δήλωσε ότι το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιουνίου (2012) θα μας πει τι θα πράξει για τον πολιτικό μας φορέα (δηλαδή το μέλλον ενός πολιτικού φορέα εξαρτάται από την καθοδήγηση και τον Πρόεδρο, δεν υπάρχει πολιτικό όργανο που κάνει αποτίμηση; Κι αν υπάρχει πόσο αδύναμο το θέλει ο Πρόεδρος;).
Έχουμε Πρόεδρο που στηρίζει μια Κυβέρνηση, αλλά χωρίς συμμετοχή βουλευτών ΠΑΣΟΚ. Προτιμήθηκε η «μόνωση» του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ από τη σημερινή Κυβέρνηση Συνεργασίας ώστε υποθετικά να μην υπάρχει πολιτικό κόστος; Προτιμήθηκε ως τιμωρία των «ανήσυχων» και «σκεπτικιστών» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ; Προτιμήθηκε ώστε να γίνει πιο εύκολη η «αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση»;
Όλα ή μερικά από τα παραπάνω μπορεί να είναι η συνέχεια του έργου «ένα πλοίο που βυθίζεται». Σε τίποτα δε θυμίζουν τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές (και πολλές άλλες ενδεχομένως) το λόγο που (θέλουμε να) είμαστε Σοσιαλιστές. Ας θυμηθούμε έναν ορισμό που δόθηκε στο Σοσιαλισμό στο συνέδριο του 2007, στις 70+1 πολιτικές θέσεις (τότε τέτοιοι ορισμοί δίνονταν, δεν εφαρμόζονταν όμως):
«Σοσιαλισμός είναι ο διαρκής αγώνας ενάντια στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, προς υψηλότερα επίπεδα ισότητας, αυτονομίας, δημοκρατίας, ευημερίας.».
Τελικά είμαστε Σοσιαλιστές; Τελικά τι σημαίνει Πολιτική για εμάς; Τι σημαίνει κόμμα και κομματική διακύβευση;
ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ
Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική επικαιρότητα έχει μια κυρίαρχη ανάγκη: «την ανάγκη πολιτικής ανασυγκρότησης της χώρας». Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι απαραίτητη η ριζική η αυτοανασυγκρότησή του ΠΑΣΟΚ. Η ανάδυση του ΠΑΣΟΚ οφείλει να περιέχει τη σύγχρονη κομματική διακύβευση, τη γενναία αναθέσμιση του, την καθημερινή επαναλαμβανόμενη πρακτική (θεσμοθέτηση) η οποία θα μετατρέψει το Κίνημα μας σε μια παράταξη που θα απαντά οργανωμένα στη μέτα-Δημοκρατία με Πολιτική, με νέα Αντιπροσώπευση.. Θα πρέπει να μιλάμε λοιπόν για ένα νέο Θεσμοθετημένο Κίνημα που θα αναζητά την Ανατροπή με το σημερινό περιβάλλον του νεοφιλελευθερισμού, της «διακυβέρνησης», των οικονομικών λόμπυ κα..
Καλώς γίνεται λοιπόν αναζήτηση και αναφορά στο παρελθόν (μακρινό και πρόσφατο). Ναι ο φάρος μας είναι το παρελθόν, με το οποίο δεν πρέπει να διστάσουμε να συγκρουστούμε. Τότε η «αλλαγή» έρχεται και είναι η ίδια (η ζητούμενη) ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε τελικά; Μήπως πρέπει να κοπιάσουμε και να μην αναζητούμε έτοιμες παραστάσεις. Μήπως πρέπει τη μνησικακία μας να τη μετατρέψουμε σε μια νέα πολιτική πρόταση, σε ένα νέο πολιτικό πρόταγμα, πολύ πιθανό μέσα από σύγκρουση και «ηλεκτρισμό»; Μήπως δεν πρέπει να κρύψουμε την αυτονόητη αποτίμηση για το αποτέλεσμα των εκλογών και την πενιχρή πολιτική επιρροή που ασκεί ο πολιτικός μας φορέας; Μήπως πρέπει να πάψουμε να είμαστε πρωταγωνιστές σε ένα συνεχές αντιφατικό παιχνίδι «σας θέλω όλους μαζί..αλλά μακριά από μένα», «σώζουμε τη χώρα, βάζουμε πλάτη για τη χώρα..αλλά χωρίς εμάς πρωταγωνιστές».
Ο «εκτός» του ΠΑΣΟΚ αυτάρεσκος λόγος, οι «εκτός» ΠΑΣΟΚ εξαγγελίες, παρόλο που πολλές φορές είναι εύστοχες, δεν μπορούν, ούτε πρέπει να συνεχίσουν να είναι «εκτός». Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει Πρόεδρος, αυτή τη στιγμή υπάρχει διαδικασία ανασύστασης. Όσοι είμαστε εδώ, οφείλουμε να είμαστε γνήσιοι «δρώντες» και συμμετέχοντες σε έναν ριζικό μετασχηματισμό του κόμματος σε Κόμμα, με αρχή και τέλος, με γενίκευση του ειδικού, δηλαδή τα ειδικά αιτήματα να τα μετατρέψουμε σε πολιτικά προτάγματα, με εμπράγματο πολιτικό αφήγημα..
Αυτή τη στιγμή χρειάζεται η επανασύσταση μιας μεγάλης πλειοψηφικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, των αναδυόμενων κοινωνικών κινημάτων, της ευρύτερης και υπεύθυνης Αριστεράς. Αυτή τη στιγμή, ακόμα και οι «σκεπτικιστές του εγχειρήματος της ανασύστασης» οφείλουν να καταθέσουν το πολιτικό τους αφήγημα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της παράταξης μας.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή, ούτε άλλη μια κοινοτοπία να δηλώσει κανείς ότι: «οι συνθήκες του σήμερα υπερβαίνουν τα πρόσωπα». Επειδή είναι οδυνηρό για τους πολύ πρόσφατους, αλλά και νυν, πρωταγωνιστές της πολιτικής να συγκρουστούν με τις σημερινές συνθήκες, αυτό που δεν είναι καθόλου κοινοτοπία είναι η ανάγκη επικράτησης ΝΕΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ.
Έχουμε κατακτήσει ελευθερίες πρέπει και να τις υπερασπιστούμε. Οφείλουμε να επαναδημιουργήσουμε ένα κίνημα το οποίο, ξεκινώντας από τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις θα δώσει νέα πνοή στην Πολιτική, ενώ ταυτόχρονα θα την ελέγχει..
Ας το προσπαθήσουμε!
Το μέλλον ανήκει στην Πολιτική..Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
Δ. Μπερτζελέτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου