ένα γιατρό για το γιατρό..

Του Δημήτρη Μπερτζελέτου

Μερικές διαπιστώσεις..

-Νέες συνθήκες. οι πολιτειακοί θεσμοί δείχνουν ανήμποροι να ανταποκριθούν στις αυξημένες υποχρεώσεις. Ψάχνουμε τη «σωτηρία», η οποία πρέπει πρώτα να είναι για τους «σωτήρες». Χρειάζεται ένας γιατρός για το «γιατρό» (βουλευτές, κόμματα)

-Ξεπερασμένα(;) κόμματα. τα μεγάλα κόμματα διαρκώς αποσυντίθενται και δείχνουν ξεπερασμένα. Αυτό δημιουργεί νέες πλειοψηφίες και νέα ρεύματα πάνω σε έναν ακραίο πολωμένο πολυκομματισμό. Ένας πολυκομματισμός που έχει άλλοτε

*αντιευρωπαϊκή επιχειρηματολογία. Αναπτύσσεται μια επικίνδυνη δραχμολαγνεία, ό,τι πρέπει για την επιστροφή της έννοιας των «μαυραγοριτών» και του ανήθικου και άξαφνου πλουτισμού..

*αντιφιλελεύθερη συνθηματολογία. Ακραίες απόψεις για «προστατευτισμό» και για ακόμα περισσότερο κράτος..

*φιλο-φιλελεύθερες φωνές. Άλλες ακραίες απόψεις για ανεξέλεγκτη μείωση κράτους. Επιχειρηματολογία υπέρ των αυτορυθμιζόμενων αγορών, οι οποίες απλά έκαναν κάποια λάθη τα οποία θα διορθώσουν (sic)..

-Αμηχανία των μεγάλων κομμάτων και των ηγετών. Δείχνουν εγκλωβισμένοι στους κομματικούς και με βαρίδια διαδρόμους, ψάχνοντας τον τρόπο φυγής, μεταφορικά και κυριολεκτικά..

-Αποθαρρυμένοι (discouraged) πολίτες. Εντεινόμενη οργή απέναντι στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Οι περισσότεροι πολίτες είναι ..στα κάγκελα δεν προτιμούν το διάλογο, παραμένουν σε ένα ατέρμονο ποστάρισμα και σχολιασμό άρθρων επιφανών Ελλήνων σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Ο λαϊκισμός γίνεται like-σμος ενίοτε..

-Επεισόδια, βανδαλισμοί. Η δημοκρατική νομιμότητα βρίσκεται στα όρια μέσα και έξω από τη Βουλή. Η δημόσια ασφάλεια κινδυνεύει και αναπτύσσεται εκτός από οργή και φόβος..

Αυτή η «απουσία» των μαζικών διαμεσολαβητικών θεσμών (δηλαδή κόμματα), αυξάνει την πιθανότητα χειραγώγησης πολιτών σε συνθηματολογικές και αποπροσανατολιστικές λογικές χωρίς α-ω, χωρίς αρχές (βλέπε αγανακτισμένοι πολίτες). Ναι χρειάζονται τα κόμματα που θα λειτουργούν ως δομές διαλόγου, ως μορφώματα ανάπτυξης ιδεών και οραμάτων..

Τι χρειάζεται (το κατεπείγον);

Χρειάζεται ένας συνδυασμός υπευθυνότητας και συναίνεσης, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγητική αρχή οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν καιροσκοπική και θα έβαζε όλους και τη χώρα σε νέες περιπέτειες. 

Χρειάζεται ηγεσία- ηγετική ομάδα, χρειάζεται εθνική ηγεσία..

χρειάζεται έμπνευση και όχι κολακεία..

χρειάζεται συσπείρωση και όχι διαίρεση και κατακερματισμός..

χρειάζεται όραμα και εν τέλει αφήγημα φυγής στην ‘άλλη Ευρώπη’ και όχι δημαγωγία..

Τι χρειάζεται (το επείγον);

Χρειάζεται το ..τέλος του παλαιοκομματισμού, χρειάζεται η βελτιωτική αλλαγή..

Για να υπάρξει «πρόοδος» ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι η αλλαγή.. Συνήθως για να υπάρχει η πρόοδος και η βελτίωση χρειάζεται οι αλλαγές να είναι σχεδιασμένες, δηλαδή:

1.    Η ηγετική ομάδα. Βούληση, κοινό πρίσμα, συνεργασία, κοινός στόχος, κοινή κατεύθυνση. Χρειάζεται η δέσμευση στις αποφάσεις και η μετέπειτα ενεργητικότητα για την υλοποίησή τους.

2.    Εμπειρία και Γνώση. ηγετική ομάδα από «ποικιλία» μελών, τόσο σε επίπεδο γνώσεων, βιωμάτων, όσο και σε επίπεδο επαγγελματικού και κοινωνικού προσδιορισμού.

3.    Πλαίσιο εμπιστοσύνης. Δε χρειάζεται μόνο η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της ομάδας, αλλά και το αίσθημα εμπιστοσύνης που μπορεί να προκαλεί στα μέλη της κοινωνίας, στον πληθυσμό-στόχο.

4.    Συγκεκριμενοποίηση των στόχων της αλλαγής. Χρειάζεται σαφές πλαίσιο για την αλλαγή. Οι στόχοι πρέπει να είναι σαφείς χρονικά-ποιοτικά και ποσοτικά. Τι πρέπει να αλλάξει, ποιες ενέργειες και πότε χρειάζονται να γίνουν, ποιοι που και πότε πρέπει να συμμετέχουν..

Το 4^ο βήμα είναι καθοριστικό, γιατί καθορίζει το ιδεολογικό πλαίσιο. Ποιο είναι το ιδεολογικό πλαίσιο σήμερα; Είναι η αποανάπτυξη; Η προστασία του περιβάλλοντος; Ο περιορισμός των αγορών; Η εφαρμογή νέων δεικτών ανάπτυξης και ευτυχίας (πχ Δείκτης Αυθεντικής Προόδου); Είναι το πλαίσιο εναρμονισμένο με τον ‘εξω κόσμο’ ή θα συνεχίσουν άλλα να μας απασχολούν ‘μέσα’ και άλλα να λέμε η να πράττουμε ‘έξω’; Είναι η άμεση δημοκρατία (τοπικά και εθνικά δημοψηφίσματα); Είναι η ισότητα των λαών και των πολιτών (που εξαφανίσθηκε από τον ηγεμονικό τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε.); Ποια είναι η συμμετοχή του κράτους σε αυτό το πλαίσιο;

Αλλαγή λοιπόν, με;

Α. Δημιουργία «αίσθησης της αναγκαιότητας της αλλαγής»Ορθή κατανομή πληροφορίας, ειλικρινής ενημέρωση προς το κοινό, ώστε να αποκτήσει αυτογνωσία και γνώση της πραγματικής κατάστασης, γνώση του «εχθρού» της προόδου (καθεστηκυία τάξη).

Β. Καθορισμό του διακυβεύματος. Αισιόδοξο και εφικτό όραμα, συνδυασμένος σεβασμός των διαφορετικοτήτων με μία ενιαία και οικουμενική συνείδηση. Ένα με σαφήνεια καθορισμένο όραμα μπορεί να επιτύχει τη συναίνεση μέσα στον αναδυόμενο οργανισμό και τελικά στην κοινωνία. Το κοινό συμφέρον θα εναρμονίζεται διαρκώς με το σεβασμό βασικών θεμελιωδών οικουμενικών αξιών (ισότητα, ίσες ευκαιρίες, αξιοκρατία, προστασία περιβάλλοντος κλπ).

Δεν υπάρχει ποτέ επιστροφή στο παρελθόν, η λύση στα προβλήματα  δε δίνεται με τα παλιά υλικά (θα είχε ήδη δοθεί)..

**αναφέρομαι στην επική ατάκα του Βλάση Μπονάτσου σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «οι Απαράδεκτοι» (1991-1993), όπου παρίστανε το γιατρό ενώ δεν ήταν, για να πείσει τον «πεθερό».. Μπορείτε να κάνετε συνειρμούς σε σχέση με την πολιτική..

open politics