ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΤΑ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΑ…..!!!!!!!!

Του Σωτήρη Παπαδημητρίου

Έχουμε ακούσει πολλά στην πορεία του ανθρώπου. Να ξεσπούν πόλεμοι μεταξύ λαών, μεταξύ φυλών, μεταξύ γενναίων. Δεν είχαμε φανταστεί όμως ότι θα σκεφτόμασταν πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και ζώων, με σκοπό την επιβίωση.

Κάπως έτσι λοιπόν νιώθουν οι κάτοικοι πολλών χωριών, τόσο στο Δήμο Τρίπολης, όσο και ευρύτερα στο Νομό Αρκαδίας. Ορμώμενος λοιπόν, απ’ το δικό μου χωριό, τις Αραχαμίτες, θα’ θελα να σας αναλύσω πώς έχει η κατάσταση.

Πριν αρκετά χρόνια, κάποιοι «ιδιοφυείς»,  ελευθέρωσαν ζευγάρια αγριογούρουνων, με σκοπό να εμπλουτιστεί η πανίδα και να πολλαπλασιαστούν τα θηράματα για τους κυνηγούς. Αυτά όμως με τα χρόνια υπέρ πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν αγέλες. Σε κάθε κυνηγετική περίοδο, αυτά που σκοτώνονται, είναι πολύ λιγότερα από αυτά που γεννιούνται. Με αποτέλεσμα  να αυξάνονται ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα. Το φαινόμενο αυτό επιδεινώθηκε δραματικά μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007. Γιατί έχασαν το πυκνό δάσος όπου τρεφόντουσαν και φώλιαζαν.

Οι επιδρομές που κάνουν σε καλλιέργειες, σε δέντρα, σε βοσκότοπους είναι συχνές και καταστροφικές. Οι εκτιμήσεις που γίνονται για τις καταστροφές είναι στην καλύτερη περίπτωση στο 30%, ενώ υπάρχουν φαινόμενα που αγγίζουν το 100%. Ποιο αναλυτικά, μιλάμε για έναν καστανεώνα που υπολογίζουμε 30-50% απώλεια εισοδήματος. Μιλάμε για καλλιέργεια σιτηρών, που έχουμε μέχρι και ολοσκαιρής καταστροφή. Καθώς και αραβόσιτου. Μιλάμε για καλλιέργειες τριφυλλιού. Μιλάμε για τους απλούς βοσκότοπους που εκεί συμβαίνει το εξής: εκεί που περνούν για να σκάψουν, λόγω της έντονης μυρωδιάς που αφήνουν, οι κτηνοτροφικές, ζωικές μονάδες δεν μπορούν να κάτσουν για να βοσκήσουν.

 Και βέβαια να σημειώσω ότι έρχονται στα 50 μέτρα απ’ τα σπίτια του χωριού. Σε λίγο θα τα φιλοξενήσουμε μέσα στα σαλόνια μας.

Άρα τι να μιλάμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Τίποτα. Οι άνθρωποι εκεί παρακολουθούν τη καταστροφή τους σαν θεατές. Αποσύρονται με γοργούς ρυθμούς. Οδηγούνται στην εξαθλίωση λόγω των γουρουνοκατακτητών. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε απόθεμα υπομονής και ελπίδας. Υπομονή για τις ζημιές που γίνονταν και ελπίδα για τυχόν αντιμετώπιση του προβλήματος από τους αρμόδιους και εμπλεκόμενους φορείς. Τίποτα όμως δεν έγινε. Ο κόμπος έφτασε πλέον στο χτένι.

Δε μπορεί να υπάρχει, και μάλιστα σε αυτή την εποχή, απώλεια εισοδήματος. Δε μπορεί, σε αυτή την εποχή, που καλούμε νέους να επενδύσουν στον πρωτογενή τομέα, να υπάρχει ανεξέλεγκτο αυτό το τραγικό φαινόμενο.  Απαιτούνται λύσεις. Απαιτούνται αποφάσεις.

Μην αναγκάζετε τους θιγόμενους κατοίκους να πάρουν την επίλυση του θέματος στα χέρια τους. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα είναι οδυνηρό.

Καλώ λοιπόν, τόσο τη Δημοτική Αρχή, όσο και την Περιφερειακή Διοίκηση, να σκύψει με υπευθυνότητα, σοβαρότητα, αμεσότητα, αποφασιστικότητα για την ταχύτατη επίλυση του προβλήματος αυτού.

Καλώ επίσης τον Κυνηγετικό Σύλλογο να συνδράμει στην προσπάθεια αυτή.

Θέλω να ξέρετε ότι η υπομονή των κατοίκων στα πληττόμενα χωριά από αυτή τη γάγγραινα, έφτασε στα όριά της.

Με εκτίμηση,

Παπαδημητρίου Γ. Σωτήρης