Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...... (Ώδινεν όρος και έτεκε μυν)

Γράφει ο Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος

                                                

  Ύστερα από άσκοπη προεκλογική περιοδο τεσσάρων μηνών, προέκυψε και Κυβέρνηση, που δεν είναι καθόλου “ολιγομελής”, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις όλων των πολιτικών κομμάτων που τη στηρίζουν και ιδιαίτερα του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά. Το γεγονός ακόμη, ότι στην Κυβέρνηση αυτή συμμετέχουν πολιτικά στελέχη προερχόμενα μόνο από τη Νέα Δημοκρατία, δείχνει ότι ην μελλοντική πορεία της έχει δύο προοπτικές:

ñ  Η πρώτη είναι εκείνη της συνέχισης του δύσκολου και επίπονου  (αντιλαϊκού) δρόμου της δημοσιονομικής εξυγείανσης με τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, που είναι και η λυδία λίθος για κάθε περαιτέρω ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας. Στην περίπτωση αυτή θα υποστεί το βαρύ πολιτικό κόστος που απαιτείται για κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα οι πολιτικοί της αντίπαλοι μαζί με τους σημερινούς της εταίρους ,που εύκολα θα αυτομολήσουν στην αντιπολίτευση (όπου τα πράγματα είναι εύκολα αφού θα δουλεύουν για αυτούς τα λάθη και οι παραλείψεις της) θα προκαλέσουν εκλογές που θα δώσουν στη Ν.Δ μονοψήφια ποσοστά και κυβερνητικό χάος. Στην περίπτωση αυτή μια θεαματική άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι καθόλου εκτός προβλέψεων. Το σενάριο αυτό δεν ενισχύεται με τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, αντίθετα ενισχύεται το δεύτερο:

ñ  Η δεύτερη είναι αυτο που ήδη διαφαίνεται ότι θα συμβεί και είναι η εύκολη λύση της συνέχισης της συνταγής της καταστροφής που οδήγησε τη Χώρα στη σημερινή κατάσταση. Τα πρώτα στίγματα ήδη δόθηκαν με τη δημιουργία του Κυβερνητικού σχήματος. Συνέχιση της κρατικοδίαιτης κομματοκρατίας και κωλυσιεργία μέχρι αναβολή όλων των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, με τις ευλογίες και των λοιπών κομμάτων συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων, πράγμα που θα οδηγήσει στην οριστική κατάρρευση με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό βέβαια το απεύχονται όλοι αλλά κανείς δεν τολμά να το αποτρέψει.

            Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της συμφωνίας μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων ¨να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος και να μή γίνει καμμιά αποκρατικοποίηση” (ξεπούλημα του εθνικού πλούτου λέγεται στην προοδευτική αριστερή φρασεολογία) ώστε να μη θιγεί ουδείς κομματικός ημέτερος βολεμένος στον παρασιτισμό της δανεικής ευημερίας  των ελλειμάτων και της διαφθοράς.

              Τελικά αυτή η Χώρα, αν κρίνει κανείς από την περιρέουσα ατμόσφαιρα, δείχνει να βυθίζεται σε μια κατάσταση πλήρους αφασίας, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στο περιβάλλον και να κατανοήσει την πραγματικότητα. Μετά από 30 καί πλέον χρόνια δομημένου  και ισχυρού πελατειακού κράτους κομματοκρατίας και διαφθοράς, αποδεικνύεται ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι το καρκίνωμα που θα μπορούσε να εξουδετερωθεί με κάποια θεραπεία αλλά ο ξενιστής, δηλαδή το κύριο σώμα του πολιτικού συστήματος. Έτσι οι “πελάτες αποδεικνύονται ισχυρότεροι από τούς πολίτες (κράτος των κολλητών όχι των πολιτών) δηλαδή τη σιωπηρή πλειοψηφία των πολιτών που το συντηρεί με τον ιδρώτα και τον κόπο της.

  Νομοτελειακά, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές. Η Ιστορία λέει ότι κάποτε τα υποζύγια  επαναστατούν και επέρχεται η  αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων. Μια κατάρρευση της Χώρας θα μπορούσε να οδηγήσει σε εμφύλιο μεταξύ των δύο αυτών ομάδων (δηλαδή αυτών που παράγουν και αυτών που παρισιτούν) και ο πόλεμος αυτός θα διεξάγεται σε μια διεθνώς απομονωμένη, φτωχή και τρισάθλια Χώρα τύπου Αφγανιστάν, Ιράκ ή Κενροαφρικανικής μπανανίας.

  Το τι πρέπει να γίνει για να αποτραπούν τέτοια εφιαλτικά σενάρια και εξελίξεις το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί μας όλοι ακόμη και εκείνοι που αντιτίθενται πιστεύοντας ότι κάποιοι άλλοι θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Ανάξιοι όμως των περιστάσεων αποφεύγουν όλοι να υλοποιήσουν τα αναγκαία για τη σωτηρία της Χώρας μέτρα, ελπίζοντας ίσως σε κάποιο θαύμα ή από μηχανής θεό που θα δώσει λύση στο δράμα.

    Εν τω μεταξύ “βουλάζουμε πολύ και αλλάζουμε ελάχιστα”, για να θυμηθούμε και τον “Γιωργάκη” που πλήρωσε τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα του πατέρα του, με τον πολιτικό του αφανισμό. Όταν και αυτός, ανεχόταν τουλάχιστον, την πολιτική της χρεοκωπίας, ήταν δημοφιλής και δεν ήταν ο μόνος. Όταν όμως άλλαξε και προσπάθησε να διορθώσει (έστω και με λανθασμένο τρόπο) τα κακώς κείμενα, εισέπραξε την αντιπάθεια των πάντων και εισήλθε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν είμαστε περίεργος λαός; Μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον αν δεν αλλάξουμε ριζικά; Η περίπτωση της Ελλάδας θυμίζει συνθήκες Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του 4ου μ.χ. Αιώνα. Ίσως χρειάζεται ένας Μέγας Κωνσταντίνος* να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.

* Σχετ. ΑΡΚΑΔΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ  φ. 31,  ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011.