Που είναι τα χωράφια μας πατέρα;

Του  Δημήτρη Γιαννακούρα

Μετά τον πόλεμο και κυρίως τις δεκαετίες του πενήντα, εξήντα και εβδομήντα, χιλιάδες Αρκάδες, εξαιτίας της ανέχειας, της φτώχειας και των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, άφησαν πίσω τα χωριά τους, τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στις μεγαλουπόλεις και στην αναπτυσσόμενη και πολλά υποσχόμενη τότε Αθήνα.

Όλοι αυτοί με πολύ κόπο και ιδρώτα, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, κατόρθωσαν να ευημερήσουν. Ποτέ όμως δε ξανασκέφτηκαν το γυρισμό στο χωριό.

Μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους λέγοντας ιστορίες για το χωριό, ιστορίες που σήμερα ίσως γίνουν πραγματικότητα, αφού λόγω της κρίσης τα παιδιά και τα εγγόνια όλων αυτών που άφησαν κάποτε την πατρογονική γη, ίσως χρειαστεί να γυρίσουν πίσω.

Ίσως ήρθε ο καιρός να εγκαταλείψουν τις μεγαλουπόλεις για να επενδύσουν στις ρίζες τους, στα εγκαταλελειμμένα κτήματα των παππούδων τους, με την πράσινη ενέργεια ή κάνοντας τουριστικές επιχειρήσεις ή επενδύοντας σε διάφορες μορφές αγροτικής ανάπτυξης. Αλλά και να θέλουν κάποιοι να επιστρέψουν, πόσοι γνωρίζουν την περιουσία και τα κτήματά τους; πόσοι έχουν τίτλους ιδιοκτησίας, αφού μέχρι τώρα κανείς δεν ενδιαφερόταν, μιας και τα θεωρούσαν άνευ αξίας και σημασίας;

Μήπως τα κτήματα αυτά που έζησαν γενιές και γενιές, ζήσουν και εμάς στις μέρες μας, αφού λόγω της κρίσης ίσως αναγκαστούμε να πάρουμε τον αντίθετο δρόμο απ’ αυτόν που πήραν οι παππούδες μας; Γιατί από εδώ και πέρα, στην εποχή της αβεβαιότητας, της πολιτικής υποκρισίας και των αντιφάσεων, το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναζητήσουμε τις ξεχασμένες περιουσίες μας. Να αναζητήσουμε, τις περιουσίες μας βέβαια όσο υπάρχουν ηλικιωμένοι που έζησαν και ξέρουν πιθαμή προς πιθαμή τα σύνορά τους.

Ας νοιαστούμε λοιπόν και ας ρωτήσουμε: «Που είναι τα χωράφια μας πατέρα;».

Ίσως μας χρειαστούν.