Μακεντονίγια ...ξακουστή! Μακεδονία, ...ξεφωνημένη!

    Δημήτριος  Γεωργίου  Μανιατάς 

 Ευτυχώς, που υπάρχουν, ακόμη, 'Ελληνες Δημοσιογράφοι (με "Δ"

κεφαλαίο), και προσπαθούν να διορθώσουν τα "κακώς κείμενα  και,

προδοτικώς, ταχθέντα".   Η "επίσημη Ελληνική Πολιτεία", πάντοτε,

φυγομαχούσα.  'Ετσι, έγινε και στον τελευταίο  Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό

Τραγουδιού. Μερικοί 'Ελληνες Δημοσιογράφοι και ιδιώτες σήκωσαν, μόνοι

τους, το βάρος της αντίστασης, εναντίον των προκλήσεων των Σκοπιανών.

Οι πολιτικοί μας ζούν κάτω από την "προστατευτική ομπρέλλα της "΄Νέας

Τάξης Πραγμάτων".  Είναι αόμματοι, κωφοί, άλαλοι. Σταθερά προσηλωμένοι

στο Πρόγραμμα της "Διά βίου τουρκομάθησης και αφελληνισμού".  Κόβουν

από τη Γλώσσα μας,  κόβουν από την Ιστορία μας, κόβουν από τη Θρησκεία

μας,  από τα Ιδανικά μας, από τα ήθη μας, από τις ρίζες μας. Κάθε τι,

που είναι  Ελλάδα, για να μην ενοχλούνται  οι "καλοί γείτονες"!!!

Κατακαημένη Ελλάδα, πώς μπορείς να ζείς και να πετιέσαι και να

θεριεύεις, κάθε φορά, με τόση προδοσιά που σε κατατρώει από τους

Εφιάλτες !!!  ...Ποιός  Θεός  σου,   σε προστατεύει;;;

    Οι παρακάτω στίχοι του 'γνωστού" εμβατηρίου τραγουδιού,

"αναβαθμισμένοι" με το τουρκολαγνικό σκότος της Εποχής μας,

αφιερώνονται στους στρινγκοφορούντες πολιτικούς μας, τους,

ερπετοειδώς,  προσκυνούντες το Κεμαλικό Μαυσωλείο και τους

αγωνιζομένους για περηφανείς Ιμιακές νίκες των  ...γειτόνων μας !!!

   Μακεντονίγια ξακουστή, τ' Αλεξαντρόφσκ' η χώρα,

      Που έδιωξες τους 'Ελληνες, κι ελευθερείσαι τώρα.

      Είσαι  και θά'σαι Σκοπιανή, των Σκοπιανών συνάφι,

      Και τα κορόϊδα οι 'Ελληνες, μας δίνουν το χρυσάφι.

      Μας δίνουν και το λίθιο,  και  το ουράνιο μέσα,

      Δε λείπουν τα πετρέλαια, κι' άσ' στους Γιουνάν τα χέσα.

      Δική μας η Σολούνιγια, ώς τη Κασσάντργια φτάνει,

      Δικός μας και ο 'Ολυμπωφ, το Πήλιβο μας κάνει.

       Μα είναι και τα Τρίκαλγια, και η Καρντίτσα μέσα,

       Δικά μας είναι τα Στενά,  Σλαύος  ο Λεωνιδόφσκι.

       Κι η 'Ηπειρος κι η Αμβρακική, μέχρι το Μεσολόγγι,

      κατέληξε αμαχητί,  της Σκιπιρίγιας ζόμπι.

      Κι η Θράκη μας η Δυτική, ετούρκεψεν και πάλι

      Και τα νησιά τ' Αιγαίου μας, στης Αγκύρας την αγκάλη.

      Ξυπνάν' οι Τουρκοκρητικοί,  τι θέλετε 'δώ πέρα,

      Φύγετ' 'Ελληνες ρε σείς, ο Μίνως,  Μπέης ήταν βέρα.

      'Αντε και οι Φίλιπποι,  στη Βουλγαρία πάνε,

      Τώρα που ο Λϋκος χαίρεται, μ'εμάς κι αυτοί γελάνε.

      'Οπου σταθείς  κι' όπου βρεθείς, η προδοσιά βρωμάει,

      Συμβιβασμό την είπανε,  ξεπούλημα μασάει.

      Κι αναρωτιέμαι  ως Γιουνάν,  πού είναι η Ελλάδα,

      Μήπως εκεί στο Αθηναϊστάν,  να κι η Τούρκικη αρμάδα.

      Τη βλέπω 'κεί  στο Φαληράν,  οπου 'χει  'κεί  σαλπάρει,

      Βλέπω και τη Νέα Μέκκα μας,  'κεί στο Βοτανικάρι.

      Βοούν τετρακόσιοι Ιμάμηδες,  κι εξήντα δυό Χοτζάδες,

      Του  Πατριάρχη  το σκοινί,  φέρνουν  οι  νεοαγάδες.

      Πολύς ο κόσμος στο Τσεσμέ,  συνωστισμόν  τον λένε,

      Τους καίνε και τα σπίτια τους,  ξεπάστρωμα  εγένε.

      Τους ρίξανε στη θάλασσα,  τους ντουφεκάνε κιόλας,

      Κι οι υπουργοί μας οι δειλοί, παίζουν τας καραμπόλας,

      Φορώντας και τα φράκα τους, το 'ρίξαν στο μπιλιάρδο,

      Τούρκικο αποφαίνονται,  της Χιού μας  το Βροντάδο.

     Τα κρεμαστάρια δε τα φτάνεις,  όσο και άν πηδήξεις,

     Και σύ σκυφτός, γονατιστός,  μετράς τας αποδείξεις,

     Για να μη βλέπεις γύρω σου,  τα μαύρα τα μαντάτα,

     Πως  'ρχόνται στη Κυβέρνηση,  τα Τούρκικα Φουσάτα.

     Τα τουρκοκάναλα  φροντίζουν,   για όλη την Ασία,

     Λέξεις:  "Ελλάδα,  'Ελληνες",   είναι  φασισταρία,

     'Αν πείς  και  για Χριστό,  σε λένε καθυστερημένο,

     Μπρός στο Κοράνι όλοι μας,  με το κεφάλ' σκυμμένο.

     Το περνάς αψήφιστα,   και μάλλον στα ψιλά,

     Η λαίλαπα που έρχεται,  πρέπει να σε ξυπνά,

     Τις καρπαζιές απανωτές,  τις τρώς,  εσύ,  Ραγιά,

     Κι άν κάτσεις στο κρεββάτι σου,  καθείς θα σε βαρά.

    Ο κώλος σου εφάρδυνε,  θυμίζει το φεγγάρι,

    Το μόνο που σε ένοιαξε,  η τσέπη σου σφουγγάρι,

    Και τί 'ναι αυτά που μπαίνουνε, ούτε που τα κοιτάζεις,

    Της προδοσιάς  τ' αργύρια, βαριά, κι 'εσύ καγχάζεις:

    "Την ημισέλινο ψηλά,  εκεί θα τη σηκώσω,

    Το γρόσια είναι πιό γλυκά,  κι αρκεί να με φεσώσω,

    Έφτιαξα το σπιτάκι,  εμού  και των παιδιών μου,

     Ακόμη λίγο στη ...δουλειά, και φτιάχνω των εγγονών μου".

    Το λέει  κι ο καλός ο Μάρξ,  πρώτοι  πάνε οι ντόπιοι,

     Κι ο Γκάπ θέλει  να το ξεχνά,  μαζί  με τον Προκόπη.

     Οπού' ν 'τος  και  ο Ερντογάν,  τρώγει  μακαρονάδα,

     Κάτω απ' την  Ακροπολίκ,  ήταν  και  μιά  Ελλάδα ...

  (Επιμέλεια-Παραγωγή: ..."Νεοταξικές Εκδόσεις"!)

                   Δημήτριος  Γεωργίου  Μανιατάς

                           Δικηγόρος Τριπόλεως

            Γ. Γ.  Συλλόγου Πολυτέκνων Αρκαδίας

             maniatasdim@gmail.com