Η Διαχρονική αξία του «ΟΧΙ» του έπους του '40

                  

Υπό Αιδεσιμολ.Δημητρίου Λυμπεροπούλου

Εφημερίου Ιερού Ναού Προφ. Ηλιού Τριπόλεως

Η ιστορία του Ελληνικού Έθνους βρίθει ιστορικών γεγονότων που είναι καταγεγραμμένα με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα εις τας δέλτους της. Είναι το μνημείον επί του οποίου αναγράφεται η αρετή των προγόνων του. Είναι το κάτοπτρον εις το οποίον ενοπτριζόμενοι οι μεταγενέστεροι, τα μεν καλά οφείλουν να μιμώνται και να προάγουν, να αποφεύγουν όμως τα εναντία. Η ιστορία εξεικονίζει την υπαρξιακή πορεία του έθνους, εις την αέναη ροή του χρόνου, ο οποίος χρόνος δεν είναι ικανός να την θέσει στην φθορά. Έθνη τα οποία απεκόπησαν από τις ρίζες των, έχουν όλα εκλείψει. Το Έθνος των Ελλήνων όμως συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων με την πλέον μακραίωνη ιστορία. Η ιστορία του Έθνους μας είναι πρωταρχικό και αναπόσπαστο στοιχείο της Εθνικής μας υπάρξεως, και σηματοδοτούν ευκρινώς την περαιτέρω Εθνική μας πορεία.

Ο ηρωισμός των Ελλήνων αποτελεί τον κύριον πυρήνα σε στιγμές που ο ελληνικός λαός δεν έσκυψε το κεφάλι σ' αυτούς που επεδίωξαν να τον καταλύσουν. Έχοντας πάντοτε το τρίπτυχον ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ως προμετωπίδα ουδέποτε εδειλίασεν, αλλά εστάθη όρθιος μη κύπτοντας το κεφάλι.

Εξέχουσα θέση στο Πάνθεον των ηρώων καταλαμβάνει και το έπος του 1940-41.

Πέρασαν 72 ολόκληρα χρόνια μνήμης, θυσίας, τιμής και δόξης.

Την 28^η Οκτωβρίου 1940 έγινε το ελληνικό θαύμα. Τότε ο Ελληνικός λαός, με μια ψυχή και ένα σώμα, ομοούσιος και αδιαίρετος, βάδιζε προς την δόξαν με τους στίχους του μεγάλου Εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά : ''Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα''.

Τον συγκλόνισαν εισέτι, τα λόγια του Γέρου του Μοριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Αδελφοί κάτοικοι Αρκάδες.

''Η ώρα έφθασε, το στάδιον της δόξης και της ελευθερίας ηνοίχθη, τα πάντα εδικά μας και ο Θεός του παντός μεθ' ημών έσεται. Μη πτοηθείτε εις το παραμικρόν. Σεις είσθε ατρόμητοι και των προγόνων σας απόγονοι''.

Εν Σκάλα την 23 Μαρτίου 1821

Θ. Κολοκοτρώνης Γρ. Δικαίος

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

       

          Και έγινε η φωνή του λαού δια τους στρατιώτας «εντολή». Και εντολή όχι μόνον του λαού, αλλά των αναριθμήτων Ελληνικών γενεών. Εντολή, να υπερασπίσουν την πατρική γη μέχρις εσχάτων.

          Οι στρατιώται του 1940 εξετέλεσαν λαμπρά την  «ρητήν εντολήν του Λαού του Έθνους μας», και όντως ηκούσθη από τας κορυφάς των χιονισμένων και δυσπρόσιτων Αλβανικών βουνών.

Οι εχθροί μας δεν πέρασαν!

          Η μνήμη μου, με φέρνει πολλές δεκαετίες πριν. Έτος 1940. Μήνας Οκτώβριος. Ημερομηνία 28^η. Σιγά -σιγά είχε αρχίσει η σπορά. Η ποτισμένη και αγαθή γη να δέχεται την σποριά, που θα σπείρει το σπόρο να φυή, να αυξηθεί και να δώσει τον άρτο της ζωής.

          Από τις διηγήσεις των παππούδων και μερικών επιζώντων, ήταν ένα μελαγχολικό φθινοπωρινό πρωινό, σα να ήταν το προμήνυμα, ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.

          Ο γεωργός με το ζευγάρι με τα άλογα, και το αλέτρι που κρατούσε γερά, στα ροζιασμένα του   χέρια   από  τις δουλειές, βύθιζε το υνί στο σώμα της εύφορης Μάνας γης, και άνοιγε το αυλάκι, για να πέσει ο σπόρος και να φυτρώσει.

          Οι καπνοί από τις καμινάδες των τζακιών, σε σχήμα ψηλού - ψηλού καλογέρου που κόκαλα δεν έχει, ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό σα μια πρωινή Προσευχή. Το μυρμήγκι το ευλογημένο αυτό μικρό - μικρούτσικο πλασματάκι, προσπαθούσε να μεταφέρει στην φωλιά του ένα σπόρο από το οργωμένο αχνιστό χωράφι, πολλές φορές μεγαλύτερο από τον όγκο του σώματος του και αν στον ανήφορο του έπεφτε, με πολλές προσπάθειες το έφθανε στον προορισμό του.

          Οι τσοπάνηδες με τα κοπάδια τους, άφηναν τις ψηλές κορυφές των βουνών, και κατηφόριζαν με τα κουδουνίσματα από τα τροκάνια με τα ζώα φορτωμένα (καζάνια, τετζερέδες, μπαντανίες, πινακοτές, τσουκάλια και όλα τα ναχρικά του σπιτιού - τα λεγόμενα βαρέματα) για τα χειμαδιά (κατώμερα).

          Όλα κυλούσαν ήρεμα και ανθρώπινα. Για μιας, την όμορφη αυτή φυσική ομορφιά την αμαυρώνει   μια    βροντερή    φωνή     κάποιων περαστικών.(Πόλεμος - πόλεμος. Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο). Απίστευτο και όμως αληθινό. Η Ιταλία όντως μας είχε κηρύξει τον πόλεμο. Ήταν εκείνη την αποφράδα ημέρα της 28^ης Οκτωβρίου 1940, όταν στις 3^η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, χτύπησε την πόρτα του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Ιωάννου Μεταξά και του επέδωσε το τελεσίγραφο. Ο Μεταξάς αγέρωχος, διάβασε το κείμενο, δια του οποίου η Ιταλία απαιτούσε να παραδοθεί η Ελλάδα στον Ιταλικό φασισμό. Με μιας ο Μεταξάς απήντησε με εκείνο το βροντερό, Ιστορικό ΟΧΙ. Ήταν ένα ΟΧΙ όλων των Ελλήνων. Ένα νέον ¨Μολών - Λαβέ¨ του Λεωνίδα. Ο πόλεμος ήταν γεγονός.

          Στις 5:30 πρωινήν μισή ώρα πριν την εκπνοή του Ιταλικού τελεσιγράφου, τα Ιταλικά στρατεύματα εισέβαλλαν στην Ελλάδα.

Το Πρώτο Πολεμικό Ανακοινωθέν.

Εδώ, Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών.

Έκτακτον Ανακοινωθέν.

Η Ελλάς από τις 6^ης πρωινής σήμερον, ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν.

          Αι Ιταλικαί Στρατιωτικαί Δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5:30 σήμερον ημέτερα τμήματα προκαλήψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου.

Αι ημέτεραι Στρατιωτικαί δυνάμεις

αμύνονται του Πατρίου εδάφους.

Για λίγα δευτερόλεπτα οι καρδιές των ανθρώπων παγώνουν. Σε λίγο αναθερμαίνονται. Γιατί μέσα τους κυλά το αίμα των ηρωικών προγόνων των. (Σαλαμινομάχοι, Μαραθωνομάχοι, Μακεδονομάχοι - Πολεμισταί του 1920 - 1922. Άφησαν τα χωράφια τους στη μέση. Ο καθένας τη δουλειά του μισοκαμωμένη. Και τρέχουν στα σπίτια τους).

          Αγκαλιάζουν Μάνα, Πατέρα, παιδιά, παππούδες, γιαγιές και μέσα σε ένα είδος φρενίτιδος ζωγραφισμένη  στα  πρόσωπά  τους,

και τούτο από αγάπη, και τιμή, για τη μάνα Ελλάδα,   αποχαιρετούν   γονατιστοί  μπροστά στο Εικονοστάσι του σπιτιού, με το τρεμάμενο φως του καντηλιού, ζητώντας την βοήθεια της Παναγιάς, και μέσα στην μισοσκότεινη καμαρούλα και το χειμωνιάτικο, με το λαδολύχνι ή πετρολύχνι, που άφηναν την ασθενική τους φλόγα να διαχέεται, παίρνουν την ευχή των δικών τους για το μέτωπο. Η Μάνα σαν άλλη  Σπαρτιάτισσα   δίνει   τη  δική   της   ευχή,  με  το « ή  τάν  ή  επί  τας ».

«Καλή νίκη»

      Έτσι αδάκρυτη, στάθηκε στο κατώφλι της ώσπου ο φαντάρος χάθηκε στη γωνιά του δρόμου.

Τα λιγοστά καμιόνια μεταφέρουν τα λαμπρά παλικάρια στα διάφορα στρατόπεδα της χώρας. Η Συγκέντρωσις  γίνεται  στο Σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας. Τα βαγόνια πολλά. Οι φαντάροι μας ανεβαίνουν ακόμη και στην κορυφή του βαγονιού κρεμασμένοι σα σταφύλια, από τις χειρολαβές της πόρτας.

Πλήθος κόσμου τους αποχαιρετούν, παπάδες και καλόγηροι,    ανάπηροι προηγουμένων πολέμων, μάννες με βυζιανιάρικα παιδιά στην αγκαλιά, τους αποχαιρετούν με την ευχή να γυρίσουν νικηταί. Ο συρμός ξεκινά. Το σφύριγμα του ένας πραγματικός παιάνας και τραβά αγκομαχώντας επάνω στις κρύες ράγες για το μέτωπο. Φθάνουν στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Απαραίτητος και η επίταξις των ζώων. (Άλογα, μουλάρια για τον Αγώνα).

          Ήταν τα μόνα μέσα να μεταφέρουν τα πολεμοφόδια στους φαντάρους μας πάνω στα απρόσητα κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, που με προτεταγμένα τα στήθη τους πραγματικά λιοντάρια, υπεραμύνοντο τα ιερά  και  τα  όσια  της  Πατρίδας  μας . Ο  Ραδιοφωνικός Σταθμός και πάλι μεταδίδει : ο Συνταγματάρχης Δαβάκης κάνει τον θαυμάσιο ελιγμό, και να η πρώτη Ελληνική νίκη. Οι καμπάνες των εκκλησιών στα χωριά και στις πόλεις χτυπούσαν ασταμάτητα όταν έφθασε το πρώτο   μήνυμα.    Έπεσαν     η    Κορυτσά,   το Τεπελένι, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, οι Άγιοι   Σαράντα,   η   Χειμάρα,   στα  χέρια του Ελληνικού Στρατού. Η γαλανόλευκη κυμάτιζε στα ελεύθερα πλέον χωριά, και οι κάτοικοι υποδέχοντο τον Ελληνικό Στρατό να προελαύνει νικητής. Η λόγχη ήστραπτε και η ιαχή (αέρα-αέρα) συνοδευομένη από τους άναρθρους γρυλισμούς των στρατιωτών, κρατούσαν συντροφιά και ενεψύχωναν, τις καρδιές των μαχωμένων παιδιών της Ελλάδος. Οι σαλπιγκταί σαλπίζουν θούρια (προχωρείτε - προχωρείτε).

          (Ο Υπεραπιστής του Υψώματος 731 είπε: ) Όσοι είναι Έλληνες και έχουν Ελληνική καρδιά να με ακολουθήσουν (Κουτρίδης  Παναγιώτης). Ο έφεδρος Υπολοχαγός Ισαάκ Λαυρεντίδης είπε:

«Ένα βήμα πίσω, ο τάφος της Ελλάδος».

Έπεφτε το ένα ύψωμα πίσω από το άλλο.  Συγκλονιστικές οι στιγμές. Δύο λόγια από την ημερήσια διαταγή του Υποστράτηγου Βασιλείου Βραχνού

«Γενναίοι μου αξιωματικοί,

Υπαξιωματικοί και Στρατιώται».

           "Πλημμυρισμένος από συγκίνηση, αλλά με θαυμασμό   και   με    υπερηφάνειαν    μεγάλην, απευθύνομαι σε σας, τους Ήρωας της Τρεμπεσίνας, του Κιάφε Λούσιτ, του υψώματος 731, σας στέλνω θερμόν χαιρετισμόν εξ ονόματος της Πατρίδος, και εύχομαι από καρδίας όπως η ΝΙΚΗ στεφανώνει πάντοτε το ένδοξο ΜΕΤΩΠΟ ΣΑΣ". Η εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΙΜΑ έγραφε. «Ελληνικέ Λαέ αδάμαστε, σκληροτράχηλε, επαναστάτη». 

          Εις τους πρωταγωνιστάς του έπους του 1940, δεν θα ήτο υπερβολή να περιλάβωμεν τους γονείς, οι οποίοι εγαλούχησαν τους ήρωας μαχητάς, και αντιμετώπισαν μετά καρτερίας και Εθνικής Υπερηφανείας, την θυσίαν των προσφιλών των τέκνων, εις τον βωμόν του καθήκοντος. Ένας βωμός της λευτεριάς, και της τιμής της πατρίδος, και πάνω σ' αυτόν οι πάντες, και τα πάντα θυσία. Η περίπτωσις του πατρός Νικολάου Χαραλάμπους μας συγκινεί.

Εν Μαρτίνω τη 25 Νοεμβρίου 1940

Παιδί μου :

Μου ζητάς την διεύθυνση του αδελφού σου.

Σου την γράφω : "Πάνθεον Ηρώων".

Σφίξε την καρδιά σου

Σε φιλώ

Ο πατέρας σου.

Μέτωπο. Ο Στρατιωτικός Ιερέας μπροστά να ενθαρρύνει  τους   φαντάρους,  να  τους ευλογεί

και να τους μεταδίδει την Θεία Κοινωνία για να παίρνουν δύναμη στο σκληρό τους αγώνα. Γράφει ο φαντάρος: Χριστούγεννα 1940. Εικόνισμα η Εικόνα της Υπερμάχου Στρατηγού, καντήλι ένα άδειο κουτί κονσέρβας, με λίγο λάδι, και φυτίλι από βαμβάκι ατομικού επιδέσμου. Εκκλησία, ο σκοτεινός αχυρώνας μας. Στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, στο απαλό φως του καταυλισμού μας με τις χλαίνες στη πλάτη, αφήναμε τις ψυχές μας να ψάλλουν τη Γέννηση του Χριστού.

          Να, και οι Ερυθροσταυρίτισσες αδελφές Νοσοκόμες, να περιποιούνται και να επιδένουν τους τραυματίες, μεταφέροντάς τους στα ορεινά χειρουργεία. Θραύσματα οβίδων και όλμων άφηναν βαριά τραυματισμένους, κομμένα πόδια, χέρια, εξορυγμένα μάτια διάσπαρτα παντού.

Πολλά τα δραματικά γεγονότα. Ιταλός φαντάρος δέχεται πλήγματα από ξιφολόγχες και πέφτει αιμόφυρτος μπρούμητα.

Ένας δεκανέας τον αναποδογυρίζει, ανοίγει το σακίδιο του, βγάζει μια κουραμάνα ποτισμένη με το αίμα, και την τρώει, με βουλιμία φανταστική. Η δυσοσμία η οποία διεχέετο και ο μακάβριος τάπητας των ανθρωπίνων μελών, που εξηπλούτο γύρωθεν αποτελούσαν ένα θέαμα φρικτόν.

Μέσα στη φρίκη του πολέμου υπήρχαν και στιγμές ελαφρώς ευχάριστες, που αποσκοπούσαν στην εξύψωσιν του φρονήματος των οπλιτών.

Έλεγε ο Διοικητής του τάγματος.

"Οι σφαίρες πηγαίνουν σε αυτούς που φοβούνται".

Έτσι δεν είναι γιατρέ ;

Κι αν γρατζουνίσει καμμιά, κατά πως είναι καυτή δεν προκαλεί μόλυνση. Κι αν χάσουμε και λίγο αίμα σε λίγες ώρες το αναπληρώνουμε. Ή δεν είναι έτσι γιατρέ όπως το   λέγω;   Ο    γιατρός   παλικάρι    κι    αυτός συγκατεύενε με χαμόγελο.

          Όλα αυτά συνέβαιναν στο Μέτωπο. Οι αντριωμένες γυναίκες Ηπειρώτισσες λαβωμένες, με ματωμένα γυμνά πόδια, να κουβαλάνε    στους     ώμους       κάσσες        με

πολεμοφόδια και να τραβούν τα μουλάρια φορτωμένα που τα έφτανε μέχρι τη μέση το χιόνι, στις απόκρημνες πλαγιές της Πίνδου, και του Σμόλικα.

          Μέσα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, περπατούσε δίπλα στα παλικάρια μας η τραγουδίστρια της Νίκης, Σοφία Βέμπω με τα τραγούδια της ( Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά..) και ενεψύχωνε τους ήρωες του Μετώπου.

          Πίσω στη πονεμένη και πληγωμένη Ελλάδα οι γυναίκες έπλεκαν ολημερίς και ολονυχτής κάλτσες και φανέλες μάλλινες στους φαντάρους μας, για να ζεστάνουν τα πόδια τους και το κορμί τους που ήσαν χωμένοι μέσα στα χιόνια, και ο βοριάς ξύριζε τα πρόσωπά τους.

Αγαπητοί μου,

ο  πόλεμος  δεν  ήταν  μόνο τα αεροπλάνα, τα κανόνια, οι χειροβομβίδες, οι ξιφολόγχες, πόλεμος και πιο σοβαρός, η πείνα, η δίψα, η συνεχείς πορείες και η ψείρα ακόμη.

          Ήλθε όμως και το τέλος μιας εποποιίας τον Απρίλιο  του 1941. Δυστυχώς  έγινε η συνέχεια της Γερμανικής επιθέσεως και η κατάληψη της Ελλάδος υπό τον Γερμανοιταλών αφού και πάλι οι ήρωες της Αλβανίας χτύπησαν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ.

          Ο εχθρός επεδίωκε την υποδούλωσιν ενός λαού εκ του οποίου επήγασεν ο πολιτισμός, και ο λαός ούτος ουδέν έτερον εζήτει, ει μη όπως ζήσει ελεύθερος, εις την γωνίαν της γης, που εξασφάλισεν εις τούτο, το αίμα των προγόνων του.

          Αυτά έγραψε την 14-03-1941 ο Αντιστράτηγος Ιωάννης Πίτσικας.

          Το νόημα του αγώνος της Ελλάδος κατά τον Β' Παγκόσμιον Πόλεμον, αποδεικνύει ότι η Ελλάς του έπους 1940-41 υπεχρέωσε τους λαούς να εξέλθουν της πνευματικής και ηθικής αυτών νάρκης.  

          Έθνος μικρόν εις αριθμόν, έθνος μέγιστον εις  Ιστορίαν,  αγωνιζόμενον  υπέρ  βομών   και εστιών, απέκρουσε ολόκληρον τον άξονα. Η επτάμηνος αντίστασις της Ελλάδος επεβράδυνε την εξαπόλυσιν της επιθέσεως της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, που ήταν το κύριο μέλημα της.

          Τα χρόνια σιγά - σιγά πέρασαν. Αλλά τα γεγονότα  που γράφησαν με χρυσά γράμματα, στας δέλτους της ιστορίας μας, δε θα ξεχνιούνται από τις νεότερες γενιές, και δεν θα σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων.

          Οι τύμβοι των οστέων των ηρώων, θα φυλάττουν τα όρια της Πατρίδος γης, και τα τίμια αυτών αίματα, θα αρδεύουν το δέντρο της Ελευθερίας μας.

          Παντοτινοί, και πιστοί μάρτυρες αυτών, θα στέκονται αειθαλή και αγέρωχα, τα δυσπρόσητα και δύσβατα αιματοβαμμένα ιστορικά βουνά της Αλβανίας, αυτά που δεχθήκανε τα ηρωικά κορμιά των πεσόντων Ελλήνων μαχητών, που ίσως κάποιο καντήλι να μην καίει στη μνήμη τους.

          Το μελάνι ποτέ δεν θα σβήσει για να γράφει τις λέξεις:

«ΑΘΑΝΑΤΗ  ΕΛΛΑΔΑ»

Αγαπητοί μου,

Η διαχρονικότητα του ΟΧΙ είναι πλέον απαραίτητη είς την σημερινήν εποχήν. Είναι  παγκοίνως γνωστόν ότι ζούμε σε μια μεταλλαγμένη   κοινωνία    που   οι   αξίες,    οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, βρίσκονται με ταχύ ρυθμό σε μια τροχιά αμφισβήτησης και αλλοτρίωσις.

          Η Ιστορία μας και δη η νεωτέρα με τα κολοβώματα, τις στρεβλώσεις, και με τις απαλείψεις που δέχεται, τείνει να μυθοποιηθεί. Και ποιοι το πράττουν; Ορισμένοι δήθεν καινοτόμοι και νεωτερισταί, προερχόμενοι από κέντρα, μάλλον παράκεντρα, τόσον της ενδοχώρας, όσον και του εξωτερικού. Από την άλλη πλευρά οι συνεχείς βολές κατά της Ελλαδικής Εκκλησίας που σκοπόν έχουν να τρώσουν το σώμα της. Με τα διάφορα ανουσιοργήματα των νομοσχεδίων, όλως ανερυθριάστως προκαλούν την αγανάκτησιν του Έλληνος σώφρωνος πολίτη. Διερωτώμεθα ευλόγως. Ποια η αιτία των ανακυψάντων αυτών ανουσιοργημάτων;

          Ποιος μοχλός κινεί και πυροδοτεί τον Ελληνικόν λαόν με τοιούτου είδους κατασκευάσματα;

          Ποιοι λόγοι διστακτικότητος του υπευθύνου κράτους;

          Ποία χειρ αναστέλλει εκ του αφανούς, και εκ των    παρασκηνίων,     κάθε     αναγκαίαν αποφασιστικήν ενέργειαν;

          Έως πότε θα παρατείνεται η εκκρεμότης;

          Έως πότε θα υβρίζεται η κανονικότης;

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

          Καλόν θα είναι, να απέχουν μακρυά από τον πολιτισμόν της Ελλάδος μας, γιατί θα βρούν μπροστά τους ένα συμπαγές Σινικόν Τοίχος, γιατί η Ελληνική ψυχή και λεβεντιά, δεν δέχεται τοιούτου είδους προσβολές και αυθαιρεσίες.

          Ο Ελληνισμός, ανέζησεν και διαιτηρήθη αειθαλής, και τούτο οφείλεται εις την Ορθόδοξον πίστη μας, δι' ης διεσώσαμεν το τρίπτυχον :

«ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΠΑΤΡΙΔΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»

         

Είναι   μέγα   πράγμα να φρονώμεν και να αισθανόμεθα ότι έχομεν ρίζες, ότι ισχυροί και ιεροί δεσμοί μας συνδέουν με το παρελθόν, και με τον τόπο μας. Ότι είμεθα  δαδούχοι ενός Ιερού Πυρός, το οποίον παρελάβομεν παρά των    προγόνων   μας,   με   το   χρέος   να    το παραδώσομεν εις τας επερχομένας γενεάς.

          Αγαπητοί μου,

Οι δεκαετίες περνούν, και σταδιακά ήρχισε η χαλάρωσις των νόμων και των αξιών. Η Ελλάδα, από χώρα εξαγωγής του Πολιτισμού, να καταστεί μια χώρα εισαγωγής ενός μεταλλαγμένου ηθικά, ανήθικου Πολιτισμού.

          Ξενόφερτα ήθη, και έθιμα, αλλοιώνουν αιώνιες αξίες, και ιδανικά.

          Ας οπλισθώμεν λοιπόν με Ελληνική λεβεντιά, και με στεντόρειαν την φωνήν ας αναφωνήσωμεν :

ΟΧΙ - ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

      ΟΧΙ, άλλοι εμπαιγμοί και αθλιότητες. Ο Έλληνας ξέρει να κρατάει το κεφάλι του πάντα ψηλά. 

          ΟΧΙ, στην ιστορική λησμονιά

          ΟΧΙ, στην αποχριστιανοποίησιν και αφελληνισμόν

          ΟΧΙ, στην διαφθορά

          ΟΧΙ, στον αμοραλισμό, και την ισοπέδωση, για να μην γίνωμε Ελληνική μειονότητα στην χώρα μας.

          Για να μην χαθεί η σπίθα του Σαράντα, και το σωστικό αίσθημα, της Ελευθερίας της, και της αξιοπρέπειας της Πατρίδος μας, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και την χοάνην της Παγκοσμιοποιήσεως.