Το Εκκλησιαστικόν Έτος που αρχίζει από την 1η Σεπτεμβρίου, βρίθει θρησκευτικών γεγονότων που έχουν αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα τους. Κάθε μέρα είναι αφιερωμένη στην μνήμην Αγίων Μαρτύρων Νεομαρτύρων και Ηρώων που σαν μυρίπνοα άνθη στολίζουν τον λειμώνα της Χριστιανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Υπάρχουν όμως και περίοδοι που παρουσιάζουν την ίδια τη ζωή του Σωτήρος Χριστού, από την ημέρα της Γεννήσεώς του, έως και την Μεταμόρφωσή του. Εξέχουσα θέση καταλαμβάνει η εορτή των Αγίων Θεοφανείων. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες εορτές της Ορθοδοξίας μας, όχι γιατί απλά βασίζεται στο ιστορικό, δια της Βαπτίσεως του Χριστού εις τον Ιορδάνην Ποταμό, από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν, αλλά κυρίως για το μήνυμα που έχει να δώσει αυτή η εορτή.
Ο Υμνογράφος της Εκκλησίας μας διαχρονικά μας λέγει :
Σήμερον η κτίσις φωτίζεται.
Σήμερον τα πάντα εφραίνονται.
Τα Ουράνια άμα και τα επίγεια.
Άγγελοι και άνθρωποι συμμπήγνυνται.
ššš
Δράμωμεν τοίνυν επί τον Ιορδάνη΄
Ίδωμεν τον Ιωάννην πως βαπτίζει Κορυφήν,
Αχειροποίητον και αναμάρτητον.
Βαπτίζεται ο Χριστός, ο μη έχων αμαρτίας, για να καθαρίσει τον κόσμον από τις πλάνης του εχθρού. Η κατάδυσις του Χριστού, γίνεται η δική μας άνοδος προς τον Θεόν. Βαπτίζεται ο Χριστός μαζί με εμάς, και τούτο εκ της απείρου αγάπης του προς ημάς.
Συνεχίζει ο υμνογράφος.
« Η γη και ο ουρανός νυν χορευέτωσαν΄
ο πάντων βαπτίζεται ευεργέτης,
εν τοις ύδασι βυθίζων ημών την πλυθήν,
των αμέτρων παραπτώσεων».
Λόγια που συνταράσσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Σύντρομος γέγονεν ο Πρόδρομος και εβόησε λέγων :
« Πως φωτίσει ο λύχνος το φως;
Πως χειροθετήσει ο δούλος τον Δεσπότην;
Αγίασον εμέ και τα ύδατα Σωτήρ,
Ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Οι καμπάνες των Εκκλησιών όλου του χριστιανικού Ορθόδοξου κόσμου, χτύπησαν γλυκόηχα και κάλεσαν τους πιστούς να γίνουν μέτοχοι της μεγάλης εορτής των Αγίων Θεοφανείων.
Κατ' έτος και κατ' έθος η ιστορική Αλωνίσταινα τιμά μετά θρησκευτικής κατανύξεως, την μεγάλη και απείρου κάλλους εορτή των Θεοφανείων.
Αλωνίσταινα. 1150μ υψόμετρο. Χώρος Ιερός. Χώρος Αγιοτόκος. Χώρος δοξασμένος που γεννήθηκε η λεβεντογέννα μάνα του μεγάλου Στρατηλάτη του Γέρου του Μωριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη το έτος 1750, ονόματι Ελισάβετ (Ζαμπία - Ζαμπέτα) κατά την Αγγλικήν το γένος Κωνσταντή Κωτσάκη.
Αλωνίσταινα. Εσύ που δέχτηκες την μάνα πλέον ΖΑΜΠΙΑ με τον μικρό γιο σου Θοδωρή, όταν σκοτώθηκε ο άντρας σου ο Κωνσταντής, σε μάχη κατά των Τούρκων, και έμεινες εκεί μέχρι που έγινε ο Θοδωρής 15 χρόνων.
Ο Θοδωρής κοίταζε ολόγυρά του τα ελατοσκεπή βουνά του Διάσελου και της Γαιδουρόραχης, κι έμεινε σιωπηλός και ασάλευτος στη θέση του, ύστερα από μεγάλη συλλογή. Ήταν το παιδί που πίστευε στην δύναμή του, με την πίστη στο Θεό, και έτρεχε στα μονοπάτια και στα φαράγγια των βουνών σαν ελάφι. Η γρήγορη και σταθερή ματιά του, τον έκανε να μοιάζει σαν ένα ζαρκάδι, που τρέχει μέσα στην απεραντοσύνη του λόγγου, σαν κάτι να γυρεύει να βρει για τροφή.
Είχε λεπτή και ηρωική ψυχή ο Θοδωρής. Μέσα του κόχλαζε το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του, αίμα γνήσιο Ελληνικό. Έτσι μεγάλωσε και έγινε ο θρυλικός Γέρος του Μοριά. Ο ελευθερωτής του Γένους.
Πως λοιπόν η Αλωνίσταινα να μην χαίρει και αγάλλεται, που κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της, τα ιερά κόκαλα της λεβεντογέννας μάνας του;
Μέσα σε μια ειδυλλιακή περιοχή, με τον ξάστερο και γαλάζιο ουρανό, να ακτινοβολεί και να φωτίζει, τις όμορφες αυτές ερημιές, γιατί μόνον 15-18 μόνιμοι κάτοικοι, πιστοί θεματοφύλακες, πάντοτε παγιδευμένος μπροστά στο όραμα αυτό, νόμισα και νομίζω, ότι κάποιος σαν να κατεβαίνει από τον ουρανό, συνοδευόμενος με τις ακτίνες του ηλίου, να συναντηθεί εκεί με την λαμπροφορεμένη φύση, σαν να θέλει γλυκά να την φιλήσει.
Μέσα εκεί χτισμένη η ιστορική Αλωνίσταινα.
Είναι αρκετές οι φορές, που λαμβάνουν χώρα θρησκευτικές και πολιτικές εκδηλώσεις, για να δώσωμεν ένα χρώμα και μια άλλη διάσταση όπως αξίζουν για την Αλωνίσταινα.
Κατ' έτος και κατ' έθος, μια άκρως εξαιρετική θέση λαμβάνει η εορτή των Θεοφανείων. Από μέρες πριν ευπρεπίζεται ο Ιερός Ναός, και ο πέριξ αυτού χώρος.
Μετά την τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας και την Ακολουθίαν του Μεγάλου Αγιασμού που ψάλλεται εντός του Ιερού, αρχίζει η πομπή κατευθυνόμενη προς το λεγόμενον ΚΕΦΑΛΑΡΙ για την τελετή της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού.
Εφέτος υπήρξε μια εντυπωσιακή πλημμυρισμένη από χαρά τελετή. Προ διημέρου είχε κατασκηνώσει στην Αλωνίσταινα μια ομάδα Ελλήνων προσκόπων από την Αθήνα. Το πρωί της εορτής προσήλθον στον Ιερόν ναόν ένστολοι. Ο εφημέριος π. Δημήτριος τους προσεκάλεσε στο Ιερόν βήμα να διακονήσουν.
Εξήλθον εις την μικράν και μεγάλην είσοδον, με τας λαμπάδας και το θυμιατόν αναμμένα. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας,προπομποί οι πρόσκοποι, με τις λαμπάδες αναμμένες, τα εξαπτέρυγα, το θυμιατό, την κολυμπήθρα με το αγιασμένο νερό, οι ιεροψάλτες Χρήστος Αχαμνός από Αλωνίσταινα, συμμαθητής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αλεξάνδρου από τα χρόνια τα παλιά, με τον αξιότιμον καθηγητήν κ. Γιώργον Πολίτην από Αθήνα, ο εφημέριος π. Δημήτριος, βαστάζωντας Ιερόν Ευαγγέλιον και το εκκλησίασμα να ακολουθεί, φθάσαμε στον καθορισμένον χώρο.
Το πλέον εντυπωσιακό ότι ο χιονιάς έκαμε την εμφάνησιν από το πρωί. Σαν ένας άριστος καλλιτέχνης στόλισε τα πάντα με το λευκό ένδυμα του χιονιού.
Εψάλη το απολυτίκιον « Εν Ιορδάνη βαπτιζομένον σου Κύριε... » και εξακολούθησε η καθιερωμένη τελετή καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού, και η διανομή του αντιδώρου.
Ο π. Δημήτριος ηυχαρίστησε την ομάδα των προσκόπων που πλαισίωσαν με την παρουσία τους, και την ευγενική τους προσφορά, το τελετουργικό μέρος της εορτής . Τους ευχήθηκε να έχουν υγείαν και πρόοδον, και να αποβούν χρηστοί και χρήσιμοι πολίτες μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Να είναι οι συνεχισταί του όμορφου, του ωραίου, και ευγενικού μεγαλείου της Ελλάδος μας.
Να μεταφέρουν ως πρεσβευταί την δόξαν της ιστορικής Αλωνίσταινας, και η Αλωνίσταινα τους περιμένει σε επόμενες επισκέψεις τους.
Χαίρομαι ως πνευματικός πατέρας, γιατί μέσα στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, μέσα στην κοσμοχαλασιά, και το ξεπούλημα των αξιών, μέσα στις ζοφερές μέρες που βιώνει η πατρίδα μας, υπάρχουν ψυχές καθαρές που αντιστέκουν, με την προβολήν των ιερών και οσίων του Γένους μας.
Την πίστη δηλαδή στον Θεό, την αγάπη στην Πατρίδα, την αφοσίωση στα ιδανικά του Γένους, αυτά τα ζώπυρα, μετέφεραν στην καρδιά και στους ώμους τους, οι αγωνιστές του 1821, και εμείς είμεθα υποχρεωμένοι να τα κρατάμε γερά στην αγκαλιά μας.
Θα τελειώσω χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός ποιητού, ο οποίος έχει γράψει για τον τόπο του.
« Μην χάσετε του τόπου μας
την βελουδένια χάρη
που σαν πηγή, χρυσοπηγή
βγαίνει από την ψυχή του
ευλογητή η κορφή του ».
Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίο Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου