ΕΚΛΟΓΕΣ Ή ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;

Γράφει ο Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος

      Το ότι οι εκλογές της 6ης Μαίου 2012 θα απέβαιναν άκαρπες, ήταν αναμενόμενο και το είχαμε επισημάνει στο φύλλο του Μαρτίου.  Η εμμονή του κ. Αντώνη Σαμαρά ήταν που μας οδήγησε σε αυτές, και δεν γλύτωσε ούτε αυτός και το κόμμα του, από την οργή του Ελληνικού Λαού σαν αποτέλεσμα της ευθύνης που φέρουν, στο μερίδιο που τους αναλογεί,   όσον αφορά το κατάντημα της Χώρας.
  

  Τώρα πάμε σε νέες εκλογές  στις 17  Ιουνίου που σε μεγάλο βαθμό θα επαναλάβουν το αποτέλεσμα των προηγούμενων, εκτός εάν μέχρι τότε αλλάξουν πολλά που θα επηρεάσουν την κρίση των ψηφοφόρων.Άρα θα πάμε πιθανώς σε τρίτες, τέταρτες κ.ο.κ. Η έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών στον πολιτικό κόσμο, η αυτοπεριθωριοποίηση μέρους των ακραίων, κυρίως τάσεων    του πολιτικού φάσματος και η κρυπτόμενη πίσω από παιδαριώδεις προφάσεις άρνηση του δεύτερου κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) να επωμιστεί ευθύνες διακυβέρνησης που θα το οδηγούσαν, ή στην “κομμουνιστική  ορθοδοξία” (έξω από όλα και πορεία στο πουθενά) ή σε συμβιβασμό με την πραγματικότητα δηλαδή αποδοχή, με κάποιος ίσως διαφοροποιήσεις, των θέσεων των λεγόμενων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιπές φιλελεύθερες και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις) 

 Δηλαδή “μνημόνιο” έστω και τροποποιημένο,ή  αναθεωρημένο, πράγμα που προβλέπεαι ήδη στο ισχύον.

  Πριν δύο μέρες όμως (18/5/12) η Καγκελάριος της Γερμανίας κα Μέρκελ τηλεφώνησε στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και του πρότεινε τη λύση του Δημοψηφίσματος για παραμονή ή όχι στη Ευρωζώνη, υπονοώντας προφανώς ότι οι εκλογές μπορούν να γίνουν μετά από αυτό.

    Ανεξάρτητα από το αν αυτό αποτελεί επέμβαση στα εσωτερικά μας (τι περηφάνεια να έχει όταν χρωστάς και βγαίνεις στη ζητιανιά για δανεικά;) το δημοψήφισμα όπως και το μνημόνιο θα έπρεπε να το είχαν προτείνει στον Ελληνικό Λαό οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες και μάλιστα με το εξής ερώτημα: “Να αλλάξουμε το Κράτος;” ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

  Και με επεξήγηση τι εννοούμε “αλλαγή” του Κράτους αφού η λέξη έχει ταλαιπωρηθεί, αυτή και οι λοιπές συναφείς με αλλαγή του κράτους (επανίδρυση-αναδιοργάνωση-εξυγίανση κλπ) προτείνοντας σαν άξονα αλλαγής τουλάχιστον τα παρακάτω:

1.      Ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος σε ότι αφορά την απεμπλοκή του Κράτους από κάθε οικονομική δραστηριότητα.

2.      Απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και της επιτυχίας στην οικονομική δραστηριότητα στα πλαίσια της τήρησης των νόμων

3.      Αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των Πολιτικών Κομμάτων με επιδότηση των δαπανών τους μετεκλογικά βάσει αριθμού ψήφων. (ένα ποσόν ανά ψήφο)

4.      Μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε 1 ανά 100.000 κατοίκους και εκλογή τους σε επίπεδο Περιφέρειας (συνολικός αριθμός περίπου 100-110)

5.      Μείωση των Υπουργείων σε 10-12 το πολύ με μόνιμους Υφυπουργούς ή Γενικούς Διευθυντές Τομέων

6.      Απαγόρευση με συνταγματική διάταξη της κατάρτισης και εκτέλεσης ελλειματικών προϋπολογισμών.

7.      Ριζική αλλαγή της φορολογικής νομοθεσίας

8.      Άρση όλων των αντικινήτρων που εμποδίζουν την προσέλκυση επενδύσεων.

9.      Κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος (μονοπώληση της ανωτάτης εκπαίδευσης από το Κράτος).

10. Σταδιακή μείωση των εργαζόμενων στο δημόσιο σε επίπεδα παρόμοιων Ευρωπαϊκών Χωρών με συνεχή αξιολόγηση και επιβράβευση των καλύτερων.

  Ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, σε μια αποστροφή του είχε πεί “ ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” (ίσως μείνει στην ιστορία χάρις στη φράση αυτή).

   Το κακό είναι ότι μέχρι τώρα αλλάζουμε λίγο και βουλιάζουμε πολύ.